Deneyiminizi arttırmak için sitemizde çerezleri kullanıyoruz. Devam ederek Gizlilik ve Çerez Politikamızı kabul etmektesiniz. Detaylı bilgi için tıklayınız.TAMAM
Merhaba öncelikle herkesin emeğine sağlık. Özetinde de belirttiği gibi herkesin içindeki iyiye, kötüye, zıtlıklara değinen konuda zaman zaman klişe diyaloglar olsada keyifle izledim. Daha dram olur sanıyordum ki iyi ki de öyle olmadı:) Zaman zaman güldüğüm nefis bir oyundu. Anlatmakla olmaz gidin zaman ayırın izleyin☺️
2018'de prömiyerini yapmış bir oyuna ısrarla bilet arayarak, biletler satışa çıktığı anda sayfa yenileyip yenileyip düşürdüğün tek koltuklarla yer satın alarak gitmek insanı hem geriyor hem sevindiriyor. Geriyor çünkü kaçınılmaz olarak beklentin yükseliyor, hayal kırıklığından endişe ediyorsun. Sevindiriyor çünkü yüksek bilet fiyatına rağmen bir oyuna bu kadar ilgi gösterilmesi ve senin de oyunu izleme şansı elde etmiş olman mutluluk verici. Oyun öncesi ruh haline şöyle bir göz kırptıktan sonra gelelim oyuna...
Bir oyuna gitmeden önce eleştirmenlerin yazdığı çizdiğine çok kapılmamayı tercih ediyorum. Ekseriyetle oyundan çıktıktan, kendime notlarımı aldıktan sonra eleştirmen eleştirilerine bakıyorum. Hem kendi fikirlerimi hem de dahil olduğum izleyicilerin gözlediğim ruh halini beyaz bir sayfaya kendi kelimelerimde nakletmeyi seviyorum. Velhasıl artık oyunu görmüş ve profesyonel eleştirilere de şöyle bir göz atmış izleyici olarak yazıyorum.
Yaratıcılık her sanat dalına olduğu gibi tiyatroya da çok yakışıyor. Dünyada Karşılaşmış Gibi, oyunun adından oyunculuklarına, sahne dekorundan oyun akışına türlü yaratıcılıklarla süslü. Bu öğelerin hepsi öncelikle "hım zekice!" dedirtiyor ki bunu dediğimiz anda beynimizin hayranlıklar kurgulayan tarafı kaçınılmaz olarak daha seri çalışmaya başlıyor. Karanlık salonu girdiğiniz anda beyaz bir ışıkla aydınlatılmış, bir camekan ardında hazırlanmış, kontrastı güçlü ve çift taraflı olduğu malumunuz sahneyi görüyorsunuz, ardından koltuklardaki kulaklıkları. Etkinlik yapısal bir açıklamayla açılıyor. Kulaklığı denemeniz rica ediliyor, kulağınıza takıyorsunuz -şanslısınız bir arıza yok- aman o da ne, Ferdi Tayfur çalıyor: Sanma ki yaşıyorum/ Sanma ki ben çok mutluyum... Ben türünde biriyseniz içinizden mırıldanmaya başlıyorsunuz. Bu 'çağdaş', 'modern' oyun içeriğinde bizden bir şeyler muhakkak çıkacak, Ferdi Tayfur hazırlıyor sizi. Ve perde -mecazi anlamda- açılıyor.
Ben ikinci blokta oyuna başladım. Bir sinevizyon gösterimiyle aşk hikayesine daldığımız sekansla yani. İkinci yarıda da karakolun iç organlarına bakan taraftaydım. Diğer kombinasyon nasıl olurdu, açıkçası merak da ettim. Bilemiyorum.
Dediğim gibi oyunculukların her biri ama hakikaten her biri çok iyiydi. Oyuncu performansı ve metin, izleyicinin gerçekliğini kıran temel iki öğe bence, oyunun gerçekliğine kaçınılmaz biçimde buyur oluyorsunuz bu iki öğe başarılıysa. Dekor, ışık, akışın kurgusu da sizi kolunuzdan bacağınızdan, aklınızdan kalbinizden ne kadar hızla yakalayıp içine alacağının hesabını kesiyor. İşte burada duraksadım, bozulan kulaklıkların düzeltilmesi için önünüzde yaşanan vaka, tam durağan bir sahne izlerken diğer bloktan gelen kahkaha sesleriyle mevcut ana saplanışınız bence bu yaratıcı akış ve kurgunun handikapları. Burada yaratıcılığa şapka çıkararak görmezden gelme, özel çaba göstererek kendinizi oyuna odaklama zorunluluğu ortaya çıkıyor. En azından bende öyle oldu.
Hikayeye gelince, oyun 'kayıp/yas' üzerine kurulmuş bence. Bağlılıklarımız/kopuşlarımız/kaybettiklerimiz-kaybedişlerimiz, beraberinde gelen boşlukla başa çıkma hallerimiz. Zamanın bir ufak kesitinde, mekanın bir ufak köşesinde, insanlığın bir ufak topluluğuna bakarak seyrediyoruz tatlı bir arabesk selamla 'sanma ki yaşıyorum' hallerimizi. Bir tür kara komedi penceresinde derinlerde saklı ya da bizi gün yüzünde de hapsetmiş kayıplarımıza dair yasımız sahneleniyor.
Oyunun iki bloğunu senkronize hale getirerek bütünlüğü sağlayan sinevizyon benim için biraz yavan kaldı. Oyunun bu ikili yapısı gereği aynı salonda iki farklı izleyici toplamının tepkilerinin birbirine teması da kapılıp gitme serüvenimi biraz zorladı. Bir de -hakikaten yukardan bir tavırla değil fakat şaşırarak- izleyicinin bir şeylere gülme konusunda bu denli ısrarcı olmasını garipsiyorum, garipsedim. Zira mesela en çok gülünen karakterlerden, Serkan Keskin'in hayat verdiği Naci bence derin bir hüzün ve huzursuzluk temsiliydi, gülünç değildi. Öte yandan böyle 'zekice' kurgulanmış, bu bizden, samimi hikayeyi tiyatro sahnesinde deneyimlemek değişik bir haz da verdi. Berkun Oya ve oyuncu dostları topladıkları takdiri hak ediyor. Yeri gelmişken bence en iyi performans bir uyuşturucu satıcısını canlandıran Öner Erkan'a aitti.
Emeği geçenlere bin şükran.
Alkışı bol olsun...
Uzun zamandır bilet almaya çalışan biri de ben. Sonunda gittim. Nacizane seyirci koltuğundan bir yorum da benden olsun. Teknik arzalardan dolayı yani oynun ilk perdesinde kulaklık her ne kadar kontrol edilsede diğer sahneye geçince anladım ki ilk sahnede kulaklığımın sesi çok düşükmüş. Ve koltuk seçimimden dolayı önümdeki diğer seyirci görüş açımı baya bozdu:/ o yüzden önlerden alayım diye aldanmayın. Mümkünse 7 sıra arkadan alın derim. Arkası yukarıya doğru uzanıyor çünkü görüş açıları engellenmiyor. Teknik sorunların dışında oyunculukluklar nefisti. Lakin diğer sahnenin sesi geldiği için duygusuna dalmakta zorluk yaşadım. Oyun tek sahnede çözülür müydü bilemem. Kişisel bir tercih olarak kulaklık pek hoşuma giden bir olay olmadı. İki sahne arası geçişler insanı heyecanlandırıyor. Çok ortada kaldım. Gidicek olanlara iyi seyirler:)
HU / Oji Tiyatro