Oyunu 12 yasındaki kızımla ve onun yasıtı arkadaslarıyla izledik . Kimsenin konsantrasyonu kaybolmadı oyun esnasında. İyi ki izledik . İnsanın dünyaya, diğer insanlara verdiği zarar, sevilme ve onaylanma ihtiyacı bu kadar ironik nasıl anlatılır , tanık olduk . Herşeye rağmen umut , çocuklar ... Ve basit objelerin sahnede kullanımı . Oyuncuların ustalıkları . Vücütlarını ,seslerini bu kadar iyi kullanmaları , çaldıkları enstrumanlar .. Yalın bir sekilde nasıl creatif olunur, izledik . Harika bir secki. Getirenleri tebrik ederim .
Scapino'dan daha fazla sevdim, hele de o nefes alan/ canliymis hissi veren dekor ne kadar basit ama ne kadar guzeldi. Ben sevdim bu gosteriyi. Cok derinine girdigimi, anladigimi dusunmuyorum ama bende yarattigi hissi sevdim. Sanatta biraz bu degil mi, kim ne alirsa /alabilirse...
Biz Kimiz?