Oyunu prömiyer gününde seyrettim. Oyunun tam da benim ilgilendiğim konular üstüne olması ayrıca ilgimi çekti önce bunu belirteyim. :) Psikolog/Terapist rolü gerçek hayatta karşılaştığım ve koşarak uzaklaştığım pek çok kişisel gelişimciye benziyordu. :) Gerçekten iyi analiz edildiği, gestuslar üstüne düşünüldüğü, taklitten ziyade sahnede nasıl olunur’un araştırıldığı belliydi. Terapi almaya gelen karakteri de sevdim. Ve iki oyuncunun uyumları, ritimlerini de sevdim.. Danışan karakterinin başlarda çaresizliği ve yardım arayışı ama yine de önyargılı oluşu, öfkesi bana geçti. Yakaladığı ve oynadığı güzel anlar vardı. Sonraları karakter için (oyuncu değil) sanki başka bişeyler daha olmalı, derinleşmeli diye düşündürdü gidişat. Mesela videolar yerine, o karakterin hayatıyla ilgili anları, dönüşümleri sahnedeki oyuncudan görebilseydik ve hissedebilseydik. Ama text uyarlamasıyla ama oyunculukla…Genel eleştirimde bu aslında. Tiyatro oyunlarında tabi ki video kullanımı olur fakat çok fazlaydı sanki bu oyun için. Ve sahneyi, oyuncuları rahatlatan değil bölen bişeymiş gibi geçti bize. Seyirci olarak beni de çok böldü açıkçası :( Oyun sonundaki seyircide bırakılan ikilemi ise (benim bakış açımla) sevdim. Danışan bir şarlatan tarafından pis oyunlarla olmayan bir şeye inandırıldı, ikna mı edildi yoksa gerçekten çok iyi bir terapist tarafından bilinçaltı rahata mı kavuşturuldu. Emeği geçenlerin eline sağlık. Genel olarak benim sevdiğim bir oyun oldu:) tavsiye ederim. Yolları açık olsun.
İçinde bulunduğumuz dönemin en can alıcı konularından birini, her anlamda çok emek vererek sahneleyen ekibe, buradan da alkışlarımı gönderiyorum.. İzlerken bir çok açıdan verilen mesajı düşündüm, yorumladım.. Konu, kostümler ve oyunculukları ile bu oyunu izlemek çok keyifliydi. Şehir şehir gezip nice insana ulaşmalarını diliyorum.. Başarılarınız daim olsun
Dünden Kalan / Mesele Kumpanya