Deneyiminizi arttırmak için sitemizde çerezleri kullanıyoruz. Devam ederek Gizlilik ve Çerez Politikamızı kabul etmektesiniz. Detaylı bilgi için tıklayınız.TAMAM
Öncelikle şunu söylemeliyim ki, oyun asla görsel şölen ya da coşkulu sahne performansları sunmuyor. Böyle bir beklentiniz olmaması oyundan haz almanıza fayda sağlayacaktır. Sahnede tamamıyla sıradan olmayan bir oyun var.
Metin, bütünlüğü ve sekmeden giden akışı ile seyirciyi yormayacak şekilde gayet net ve anlaşılır yazılmış. Bu açıdan başarılı bulduğum oyun, ayrıca her seyircinin hayatından ufak da olsa kesitler sunuyor. Yönetmene gelirsek, etkisini en baştan itibaren görüyoruz. Sahnede dingin bir oyun var. Buna oyuncuların sakin performansları da eklenince coşkudan uzak bir sahneleme ortaya çıkmış. Coşkuyu içinizde yaşamalısınız. Bu unsurlar eşliğinde oyun yavaş yavaş kendini açıyor ve ilerleyen zamanda yine durağan bir şekilde noktalanıyor.
Dört genç oyuncu herhangi bir materyal kullanmadan sadece jestler ile görsellik sunuyor. Neredeyse her oyunda rastladığımız bize verileni görmek yerine, kafamızda canlandırıyor ve hayal gücü ile istediğimiz dekoru oyuna katabiliyoruz. Hatta oyuncuların bayağı kostümleri sayesinde, karakterleri yine kafamızda biz şekillendiriyoruz. Hayal gücümüze destek veren ise oyuncuların mimikleri ve elbette ağızlarından çıkan cümleler.
Ben; dekor, ışık, kostüm ve oyundaki yalınlığı eşdeğer ve gayet tamamlayıcı buldum. Eğer büyük bir dekor ya da gösterişli kostümler eşliğinde sakin bir oyun izlesek tekdüze kalmış diyebilirdik. Ama her unsur o kadar sade oluşturulmuş ki, bize düşen o sadeliği keyifle izlemek ve duygulara eşlik etmek oluyor.
Oyuncuların her biri rolünü kıvamında oynuyor ve hiçbiri tabir caizse rol çalmaya meyletmiyor. Bu da genel bütünlüğün hiç bozulmadığı ve sırıtan performansların olmadığı bir oyun izlememize olanak sağlıyor.
Toparlayacak olursak, dört kadının kendi küçük hayatlarında yaşadığı büyük dertleriyle baş etme çabalarını ve kesişen hikayelerini konu alan "Bunu Kimseye Söylemeyin" katıksız bir tiyatro keyfi sunuyor diyebiliriz. Işıklı şovlar ya da devasa dekorların öne çıktığı oyunları bir kenara bırakın ve oyuncuların seyirciye verdiği en kıymetli unsur olan duyguyu bu oyun ile birlikte hissedin.
dün seyrettim. ve çıkışta sizin gibi benzer bir yorumdfa buldum. tiyatroserverlerin izleyebileceği bir oyun gerçekten. diğer türlü zevk almaları çok zor
Her oyunu görmek için ufak da olsa mutlaka bir sebebe sahip olmuşumdur. Çoğu zaman oyuncu ve reji etkisi olsa da, kimi zaman mekan, prodüksiyon ve hatta dekor için de gidebiliyorum. Bu oyuna gitme sebebim ise Algı Eke'yi sahnede görmek istememdi. Bu arzum sebebiyle "10 Saniye"yi prömiyerinde izleme fırsatım oldu.
Oyun, bir rehber öğretmen ve bir veli arasında geçiyor. İkilinin diyalogları çok akıcı ve asla temposuz değil. Metin bütünüyle harika işlenmiş. Oyundaki ilerleyişin sıra dışı olması ve sahne geçişlerindeki güzelliklerden dolayı yazar Erdi Işık ve yönetmen Serkan Üstüner'i özellikle takdir etmek gerekiyor. Elbette oyuncuları da bu sahnelemeye adapte olmak konusunda sağladıkları başarı sebebiyle tebrik ediyorum.
Oyunculara değinmişken, çok iddialı bir cümle kurarak giriş yapacağım. Ben uzun süredir bu kadar iyi oyunculuk performansı izlediğimi hatırlamıyorum. İki oyuncu da partnerinin önüne geçmeden uyumlu bir şekilde oynayarak, şapka çıkarılacak performans sergiliyorlar. Rollerini o kadar yerinde oynuyorlar ki, her şey bir yana Algı Eke ve Nergis Öztürk'ü iyi ki sahnede izledim. İkisini de ayrı ayrı kutluyorum.
Bu olumlu eleştirilerimin üzerine ayrıca net ve temiz bir finalle noktalandığını söyleyip bitirebilirim. Yaklaşık bir saat süren bu oyunu izlediğinizde kısa bile olduğunu düşünüp, sahneden keyifli bir şekilde ayrılacaksınız.
Ama / Didaskali Tiyatro