İstanbul Efendisi gibi klasikleşmiş bir metni sahnede izlemek her zaman heyecan verici olur. Ancak geçtiğimiz günlerde izlediğim bu oyun ne yazık ki heyecanımı yeterince karşılayamadı.
Oyun boyunca hissedilen en belirgin şey, seyirciyle doğrudan bağ kurma çabasıydı. Ama bu çaba, çoğunlukla gündeme yapılan göndermelerle ve abartılı, zaman zaman yüzeysel esprilerle sınırlı kaldı. Bu tarz bir anlatım, oyunun doğal akışını zaman zaman kesintiye uğrattı ve karakterlerin sahiciliğini gölgede bıraktı.
Elbette tiyatro güncel olmalı, yaşadığımız zamana dokunmalı; ama bu dokunuş dengeli olduğunda etkileyici olur. Burada ise bu dengenin yer yer kaybolduğunu ve metnin özünün arka planda kaldığını hissettim yönetmen Engin Alkan oyuna yeni bir soluk getirmiş , ancak bu soluk, metne sadakati tamamen bırakmadan, seyircinin zekâsına ve duygu dünyasına saygı göstererek verilirse anlamlı olur. İstanbul Efendisi ise bu dengeyi kurmakta zorlanan bir yorumla karşımdaydı ve ne yazıkki beklentimi karşılamadı
İstanbul Efendisi Müzikali / House Of Performance