Deneyiminizi arttırmak için sitemizde çerezleri kullanıyoruz. Devam ederek Gizlilik ve Çerez Politikamızı kabul etmektesiniz. Detaylı bilgi için tıklayınız.TAMAM
Küçükçiftlik parktaki mükemmel atmosfer için öncelikle herkese teşekkür etmeliyiz. Arasıra rahatsız edici seviyeye ulaşan trafik sesleri, yan yükseltideki karanlıkta beliren afacan gençlerin neşeli bağırışlarını yok sayarsak nemli ama ılık bir havada, yıldızların altında oyun izlemek, salgın günlerinde çok iyi hissettirdi.
Ancak bu kadar olumlu atmosferde, olumsuz bazı şeyler vardı. Mırıldanarak konuşan, ihtişamından çok yorgun argınlığıyla canımızı sıkan, kimi (o müthiş) sözleri geçiştirerek atlatan bir cyrano ve güzelliğini zarafetini ararken oynaklığı ve basitliği ile bizleri yaralayan bir roxanne... ve elbette tüylerimizi diken diken etmesini heyecanla beklediğimiz o çok bilinen "istemem eksik olsun" tiradında, roxanne'in başkasını sevdiğini itiraf ettiği anlarda mumla aradığımız duyguların patlayamaması... hele hele finalde artık kahrolmak için nefes nefese hazırlanırken sadece mırıldanan bir cyrano.
Lirik bir oyun bu kadar hazır olmadan sunulabilirdi. Bütün bunlar, başrol oyuncusunun aynı zamanda yönetmenliği üstlenmesinden kaynaklanıyor olabilir mi? Daha önce defalarcasını gördüğümüz bu zaafı maalesef, tiyatroyu onca özlediğimiz ve hasret giderdiğimiz ilk performansta görmeyi istemezdik.
Bu denli popüler, (en usta oyunculardan filmlerini, oyunlarını izlediğimiz) klasik oyunları seçmek çok riskli. O karakterlerin nasıl yorumlanabildiğine dair onlarca örnek hafızalarımızda yer alınca ister istemez kıyaslamalar yapıyoruz. Bu da bizi bazen kolayca yargılama yapmaya itiveriyor...
Herşeye rağmen bizi yıllar sonra, böyle büyük bir oyunla misafir eden tüm ekibe teşekkürler.
Oyunu Kats sahnede izledim, gayet eğlenceli bir oyundu. Volkan Bey'in performansı gerçekten mükemmeldi.Tek kişilik oyunu hiç kopmadan izlettirdi. Günümüz insanının sıkışmışlığını güzel ve mizahi bir dille işlemişler.Olaylar, konular, düşünceler hepsi gerçekçiydi.Ütopik durumlardan uzak bir hikaye. Tebrikler.
Oyun biraz tutuk başladı. Metnin bir handikapı vardı bu noktada, çünkü yazar oyuna bir anlatıcı, 4. duvarı yıkacak bir unsur eklememiş. Bu sebepten oyuncu kişisinin bocaladığını gördüm başlangıçta (ilk 15 dakika). Bocalamak derken, “ulan bir durum ve duygu içerisindeyim fakat bunu seyirciye nasıl anlatıcam?” gibi bir durum söz konusuydu. Oyuncu kişisi de bu sıkıntısını fazla fazla ve biraz çapaklı hareket ederek, sürekli “...... laaan?” kalıplı cümleler kurarak, biraz da küfrederek atlatmaya çalıştı. Ancak maalesef tutmadı. Bu anlamda oyunun ilk 15-20 dakikasının sıkıntılı olduğunu düşünüyorum.
20. dakikadan sonra oyuncu kişisi açıldı, ki bu açıldığı yerler de sahneye derdini, sıkıntısını anlatabileceği bir takım unsurların, rejilerin eklenmesiyle oldu. Tabi bu yalnızca yönetmenin mahareti değil, oyuncu kişisinin de maharetiydi. Fiziksel anlamda, vücut kullanımı ve komik olanı tartmakla ilgili çok başarılı örnekler sergiledi.
Oyundaki küfürler ve bir takım cinsiyetçi söylemlere gelecek olursak. Bir parça rahatsız oldum, ama rahatsız olmayabilirdim. Oyuncu kişisi, Erkan Altuni karakterinin çok pis bir adam olduğunu daha iyi savunsaydı rahatsız olmayabilirdim. Çünkü evet biliyorum, etrafımızda böyle insanla var.
Metne gelicek olursak, bence güzel ve güncel bir dert. Rezidans hayatı, beyaz yaka olmak, birikim yapmaya çalışmak.. Kısacası paket bi hayata sahip olmak. Evet, güzel ve işleyecek bir konu. Ancak belki biraz daha irdelenip renklendirilebilirmiş metin. Bazı noktalarda kararsız ve biraz da özensiz geldi.
Oyunun isminin ilham kaynağı olan “Yedi” büyük günaha gelecek olursak, o tarafın biraz harcandığını düşünüyorum. Madem tanıtımda yazıyor, madem adı bu, o zaman seyirci olarak o yedi büyük günahı temiz ve net bir şekilde görmek istiyorum. Veya ne biliyim her günahın oyunun bi evresi olmasını istiyorum -belki öyledir de ben farkedememişimdir-. Ha evet Yedi günahtan biri olan oburluk netti, temizdi ve keyifliydi.
Sanırım oyun yeni çıkmış. Yönetmen ve oyuncu kişisi her oyun eleştirileri alıp üzerine koyarsa 5-6 oyun sonra çok daha keyifli olacaktır. Şuanki hali fena değil. Keyifli bir 70 dakika geçirdim.
Muhteşem bir gösteri izlemiş olmanın mutluluğu ile evimize döndük. Yılmaz Sütçünün showmanliğini unutamayacağım...
Kendi içinde bir gösteri izlemiş olsak, sadece finalini ve geçiş sahneleri için seçilmiş dış dünya efektlerini eleştirir geçerdik. Ama “Atları da vururlar” romanının uyarlaması olduğunu oyun tanıtımının daha ilk cümlesinde görünce işler değişiyor.
O romanın da sorumluluğunu almış olmaları, en azından benim gibi izleyicilerde başka beklentiler yaratıyor haliyle. Romanın omurgasını oluşturan ikili (dans eden çift) ve onların dramatik hikayesi hiçbir şekilde bizlere geçmedi. Dans performanslarını yorumlayabilecek kapasiteye sahip olmadığım için bir şey diyemeyeceğim. Emeklerine sağlık. Ama hikaye içindeki konumlandırılmaları ve işlenişleri, uyarlanan roman düşünüldüğünde çok sıkıntılı.
Showmanin muhteşem performansı, romanın sorumluluğunu yerine getirmek için yetmiyor maalesef.
Hikayenin “bugünleştirilmesi” ise bir yönden iyi, bir yönden kötü. İyi, çünkü insanların böylesi bir yarışmaya katılma motivasyonlarını 1930ların Amerikasındaki açlık boyutundaki sefalet yerine, 90lardan itibaren medya ile körüklenen mide bulandırıcı aç gözlülüğümüz olarak göstermeleri çok başarılı bir tercih. Güncel espriler, seyirciyle girişilen interaktif oyunlar çok eğlenceli (Cahit Arf muhabbetine hala gülüyorum)… Kötü, çünkü medya ile popüler kültürle insanların insanlıktan çıktığı vurgusu maalesef bayatlamak üzere olan bir saptama.
Ama herşeye rağmen, roman unsurunu oyundan çıkartıp, gösteriyi başlı başına ele aldığınızda izlemeye değer bir iş çıkıyor ortaya. Özellikle kadınlar matinesi seven izleyiciler (Ben şahsen bir Murat Övüç hayranıyım) için ise kaçırılmaması gereken bir şölen.
Cyrano de Bergerac / kumbaracı50