Deneyiminizi arttırmak için sitemizde çerezleri kullanıyoruz. Devam ederek Gizlilik ve Çerez Politikamızı kabul etmektesiniz. Detaylı bilgi için tıklayınız.TAMAM
Oyunun senaryosu bilindik Türk dizilerini andırıyor. Hikaye klişe, ilişkiler bilindik, oyunun senaryosunda bizi dehşete düşürecek, merak duygusunu canlandıracak hiçbir şey yok. Bu tarz oyunların metaforlarla zenginleştirilmesi gerek ama bu oyunda metafor da yoktu. Belki tüfek…
Popüler oyuncuların yerine adı duyulmamış oyuncuları koyun, kimse ayakta alkışlamaz hatta sıkıldıklarını söylerlerdi. Henüz yeterince “Yetkin Tiyatro İzleyicisi” yetiştiremediğimizi düşünüyorum. Oyunun adı "Evlat Acısı" olsaydı, 105 lira vermenin içimizde benzer hissiyatı oluşturduğunu söyleyebilirdim.
Sinema ve dizilerden tanıdığımız oyuncuların oyunculuklarına diyecek yok fakat "Ne oynadı be!" diyebileceğimiz tek oyuncu belki de Sezin Akbaşoğlu'ydu. Şükran Ovalı sanki oyunun izlenirliğini (!) artırmak için eklenmiş, cinselliği çağrıştıran bir objeydi. Oyunun yersiz uzunluğuna ironik olarak neredeyse hiçbir karakterin hayatına tam manasıyla vakıf olamadık. Onur Saylak’ın canlandırdığı karakterin avukat olmasına ve siyasete atılmak üzere olmasına rağmen oyuna hiçbir katkısı olmadığını söyleyebiliriz. Doktor ve hasta bakıcıyı çok amatör buldum.
Dekorun kullanışlı olması oyunun akıcılığını arttıran bir unsurdu. Oyunun 110 dakika ve tek perde olması bu akıcılığı –özelikle 1. Saatten sonra- yıktı.
Karakter isimlerinin yabancı olmasına rağmen (tahminen Rus) o kültürden hiçbir şey barındırmaması da ayrı bir dert…
"Hangi nedenle yapılırsa yapılsın, kötülük kötülüktür!". Yapısı itibariyle kötüyü sevdiren, onunla empati yaptıran etkileyici bir oyundu. Toplumsal mesajı açık olsa da ikna ediciydi.
Tek kişilik oyunlar beni ürkütür, içinde kukla ya da çoklu karakter olmadığı sürece... Olay gösterilmez, anlatılır. Fakat bu oyun, izleyicileri de konuya dahil etmesi ve oyuncunun mükemmele yaklaşan performansıyla güzel bir saat geçirmemizi sağladı.
İmparatorluk Kuranlar Yahut Şümürz / Hayal Perdesi