Deneyiminizi arttırmak için sitemizde çerezleri kullanıyoruz. Devam ederek Gizlilik ve Çerez Politikamızı kabul etmektesiniz. Detaylı bilgi için tıklayınız.TAMAM
Kutsal bir bölge ve burası için savaşan iki düşman asker, çatışma sırasında bir yeraltı mağarasına düşmüştür. Kendilerine geldiklerinde açlık, susuzluk, alınan yaralar gibi unsurlar, türlü çatışma ve sorgulamalarla bir tür sistematik travma hali yaşarlar. Tüm bunların etkisi ile, oyunun ilerleyen süreçlerinde adeta kendi zihinlerinde müebbet bir hücre hapsinde çürürler.
Psikolojik yükü izleyen için ağır bir oyun olmuş. Işık, efekt, oyuncu performansları ile yer yer klostrofobik etki de yaratıyor diyebilirim. Tiyatro oyunlarında bu etkiyi yaratmak inanın büyük başarı. Paranormal unsurlar içermesiyle, hikayenin, klasik savaş anlatımından çıkması halini sevdim. Beden yükünün ağır bastığı oyunda sözü az buldum. Yazar tercihidir elbet, ancak izleyen olarak, böyle güçlü bir konuda, daha vurucu söylemler, söz ve beden arasında biraz daha adil bir dağılım, denge beklerdim.
Uğruna savaş verilen bu yerin, bir ring şeklinde çevrelenmesini çok manidar buldum.
Genel olarak etkileyici bulduğum oyun için aklımda kalacak başat unsur hiç tereddütsüz oyunculuklar olacaktır. Kendilerini ilk kez izlediğim bu iki genç ve yetenekli adamı yürekten kutlarım. Emeği geçen herkese alkışlar.
İntihar etmek suretiyle ölmüş bir adam görüyoruz sahnede. Haplardan oluşan bir küvette gözünü Araf'a açan adam karşısında Masalcı'yı görür.
İslami literatürde Kiramen Katibin denen meleklerin tek elde toplanmışı gibi, intihar eden adamın o ana kadar yapıp ettiklerini masal formunda kaydetmiş Masalcı başlıyor okumaya. Bu kısım, kişinin 'hayatının bir film şeridi gibi' gözlerinin önünden geçmesi yoluyla bir tür sorgulama hali yaratıyor.
Tekrar yaşama şansı olaydı aynı şeyleri yapar mıydı? Bu sanırım her faninin zaman zaman yaptığı bir öz sorgulamadır.
Oyunun 'kurucusu' Ebe karakterinin dahil olmasıyla bize de verilmek istenen bazı mesajlar var ki en baskını 'her ne olursa olsun, pes etme, dik dur, eğilme'..
Bir noktaya kadar nereye varacak bu hikaye diye düşünürken ters köşe bir final yapıyor ki esprisi orada, bunu detaylandırmak istemem.
Oyunun sevdiğim yanı, alışılanın dışında bir metafizik durumu kendine konu edinişi. Bu, herşeye tepkili bir grup izleyicinin negatif yorumunu çekebilir ancak hatırlatmakta fayda var, bu aslında, o zamanki kadrosuyla şahane, eski bir oyun. Şimdi mi herkesin hassasiyeti tuttu?
Oyuncu performansları iyi. Dekorda sadece hap bezeli küveti sevip kalanına mana veremedim. Bütünü itibariyle duygusu bana geçemeyen bir reji izledim. Ancak Yiğit Sertdemirin'in kurduğu bu dünyanın yıllar sonra Şehir Tiyatroları'da yer almasını hoş buluyorum. Emek sahiplerine alkışlar.
Performansı iki katmanlı düşünürsem, özellikle ikinci kısım bana gayet meditatif, hipnotik geldi ki bu etki adına bir başarı. Bu kısım ayrıca Gestalt'ın şekil/zemin ilişkisini çağrıştırdı bana. Teşekkürler.
İnziva / LAVEAN SANAT