İki kez izleme şansı buldum.
Özgür, farklı, gerçek ile hayal dünyası, her şey olduğu gibi… Havva’nın hayal dünyası, finaldeki panolar, o gelen kız çocuğunun sesi, zamanın nasıl geçtiğini anlayamadığım oyunculuk ve bu dünyayı olduğu gibi destekleyen tüm oyun. Kendimi hikayenin ortasında buldum, kendimi gördüm. Okumak istemiştim, şimdi 59 yaşındayım. İçimdeki düğümü Havva kızımda gördüm. O okusun vazgeçmesin istedim. Vazgeçmedi Havva. O sahnede şiir okudu çok etkilendim. Seyircilerle konuştu, ben de konuşmak istedim. gerçekten muhteşemdi.
Tutku ile bu hikaye değişir… Havva kızım seni çok sevdim. Sen ‘besleme’ değilsin. Kimse sana şey diyemesin.
Havva / Velhasıl Tiyatro