Bir Yıldız nerede yaşar? Gökyüzünde. Peki bu Yıldız niye evde? Çünkü mutlu, ev mutlu, aile mutlu. Yıldız mutlu evi sever. Laf atmayı, perdenin içinde hortum gibi dönmeyi, omuzlara konmayı, sabah aileyi uyandırmayı, limonlu salatayı, dans etmeyi, Yıldız sever. Ama mutsuz olursa, karmaşa, bağırışlar, kimse ilgilenmezse Yıldız'la. Yıldız üzülür, karanlık, karanlıkta sesi çıkmaz. Ses, Ihlamur ağacı, ev, gitmek, kalmak, özlemek. Kaybolmak için mi, bulunmak için mi? Gideceksin, git. Yıldız gökyüzünde yaşar, yaşa o zaman. Bu gökyüzünün tavanı yok, vapurlar, binalar, insanlar, deniz, korkutucu. Açlık, yalnızlık. Ölmek, yaşamak, yaşarsın, yaşa Yıldız. Cesur ol, Cesur gibi ol, Cesur gibi olma. Önemse, koru, kurtar. Bazen böyle olur, ama sen olma, sen mutlu ol. Kızma, korkma, üzülme. İnsansın, değilsin. Yalnızsın, değilsin. Bu parkta yaşarsın, herkes var; insanlar, büyükler, küçükler, nineler, amcalar, teyzeler. Gökyüzü turuncu, ışıklar turuncu, şehir farklı, ekmek kokusu, tramvay. Yaşarsın. Nerede? Mutlu insanlar nerede yaşar? Mutlu kuşlar nerede yaşar? Peki mutlu bir Yıldız nerede yaşar? Gökyüzünde, trilyarlarca yıldızla birlikte, parlar, dans eder, konuşur. Her biri kendi hayatını yaşar. Sen de yaşarsın, yaşa.
Yıldız / artalan kolektif