Uzun yıllardır Şehir Tiyatroları'nda bu denli sıkıcı ve donuk bir oyun izlememiştim. Benim için ciddi bir vakit kaybı oldu bu oyuna gitmek. Kadın karakterin değişen duygu durumlarına rağmen hiç değişmeyen -ve gereksiz derecede yüksek- ses tonu, iki ana karakterden biri olan erkek karakterin tekrarlayan dil sürçmeleri, diyaloglardaki hatalı girişleri ve tabii ki üçüncü karakterin neye hizmet ettiğini asla anlamlandıramadığım "kapıdan giriş-çıkış" jestleri oyunda sık sık ne izliyorum ben sıkıntısını hissettirdi. Sergilenen hiçbir duygu seyirciye geçmedi. Komik kısımlar güldürmedi, romantik kısımlar duygulandırmadı, absürt deseniz değil... Oyunun yazarını, yönetmenini, sahne tasarımcısını görünce tereddütsüz izlemek istemiştim fakat bu isimlerin bir aradalığından nasıl bu kadar başarısız bir temsil çıktı, yazarken bile şaşırıyorum.
Kaşık / Kimiki Tiyatro