Deneyiminizi arttırmak için sitemizde çerezleri kullanıyoruz. Devam ederek Gizlilik ve Çerez Politikamızı kabul etmektesiniz. Detaylı bilgi için tıklayınız.TAMAM
Oyunu 22 Ekim Pazar akşamı izledik. Öncelikle tüm ekibi, bu kadar büyük bir risk aldıkları için tebrik ediyorum. Bence inanılmaz cesur bir hareket. Anlaşılmazlığı göze almak ve "kendin" için oynamak muhteşem bir lüks olsa gerek. Bu alınan risk, benim şu an yazmakta olduğum gibi yorumlara da kapı açıyor tabii ki. Bu yorumları göğüslemek ve bu anlamda "varsın, böyle düşünsünler" diyecek alçak gönüllüğü göstermek de tüm yapımın ortak hikayesi olacak herhalde.
Gelelim yorumlarıma: Oyun 1 ya da 0 lık bir oyun. Ya çok seversiniz ya çok kötü bulursunuz. Ben kötü bulanlardanım. Konu yok. Absürt komedi olduğu belirtilmiş ama bence hiç komik değil. Yer yer tebessüm ettim evet, ve fakat salondaki gülüşmelerden, hatta yer yer atılan garip kahkahalardan, salonun aynen ülke gibi, ikiye bölündüğünü hissettim. Bir grup baya kaptırmış kendini, oyunla beraber gülüyor, bir grup, ki o grup bizim grup, "noluyor burada, millet neye gülüyor, bunun nesi komik" falan diyor. Hani Gibi de izleyen bir ekibiz, absürt komedi nedir iyi kötü biliriz, ama buradaki espiriler ilkokul seviyesiydi bizim için. "2C hadi artık gülüp eğlendiyseniz, dağılalım" modunda 70 dakika oyuna sabrettik diyebilirim.
İnanılmaz büyük büyük oynayan oyuncuların, oyunculuklarını yine de sevdim, senkronizasyon anlamında çok iyilerdi, yalan yok. Haluk Bilginer'i sahnede görünce zaten mest oluyorum. Ama sırf kadro süper diye, bu 70-80 dakikalık "konusuz"luk çekilecek dert değil. Başı, sonu mesajı olmayan bir oyun. Hiç anlam aramayın. Bütün oyun, "bu kadar anlamsız cümlenin peş peşe sıralanmasının harika bir kompozisyonu". Ha böyle, bir check listiniz var ise, hani Zuhal Olcay-Haluk Bilginer'i ölmeden sahnede göreyim gibi, o zaman saygım sonsuz, izleyin derim. Hayattaki o check listler önemli. Amma velakin, benim grupta iseniz, böyle bir durumda, hani bir dima'm açılsın, ya da bir güleyim rahatlayayımı asla beklemeyin.
Ben bazen çok üzülüyorum, bu kadar fevkalade insan, bu kadar emek, harika mesajlar verebilirdi izleyicilere. Hani sanat, toplum içindirciyim bu anlamda bir nebze. Ama bu hikaye, tamamen sanat, sanat içindir üzerine kurulu herhalde. Neyi amaçladıklarını asla anlamadım. Neden böyle bir şeye imza atmışlar, kafam hiç basmadı. Sadece içimde bir burukluk, kaçırılmış muhteşem bir fırsat gözüyle baktım hikayeye.
Öncelikle kimilerine göre sığ kimilerine göre haklı bir yorum yapıyor olabilirim ama sıradan bir izleyici olarak oyunla ilgili kişisel görüşlerimi aktarmak isterim.
Oyunu izlerken kendimi niche eserlerin olduğu bir müzede geziyormuş gibi hissettim. Yani sanatın ve sanatçılığın kokusunu en iyi haliyle olmasa da aldığımı düşünüyorum. Ancak; ya "sanat" havasından başka etkilenecek çok da bir şey olmadığından ya da az gelişmiş bir estetik bakış açısına sahip olmamdan dolayı bir türlü kendimi oyunun içinde bulamadım.
Şüphesiz bundaki en temel sebep açık ve yalın bir konunun olmayışıydı. Zorlarsak elbette iletişimsizlik üzerine bazı çıkarımlar yapılabilir. Fakat zannediyorum ki birçok izleyici en azından birbirine bağlanacak noktaları ve nihayetinde ortaya çıkacak mesajları aramıştır. Ne var ki oyunun açıklamasında yazan "soyutlama ve absürtizm" bu arayışta olmamak gerektiğini söylerse de tartışmaya farklı bir boyut geleceğini kabul ederim.
İşin komedi tarafında ise mizaha ilgisi yüksek biri olarak yukarıda söylediğim "az gelişmiş estetik bakış açısı" kabulünden çıkmak zorundayım. Zira absürt komedi olarak türlendirilen oyundaki komedi unsurları çok zayıftı. Oyunu beğenmeye geldiklerini düşündüğüm bir grup bu zayıf unsurlara güçlü kahkahaları ile eşlik etti.
Her ne kadar Nuri Bilge'nin eleştirdiği "tiyatroda öğretilen oyunculuk"un bir örneğini izlesek de bu muhteşem kadroyu ayni sahnede izlemek heyecan vericiydi.
Yine de çok da beğenmediğim şeylere beğendim deme refleksini Tarkan şarkılarına saklıyorum. Herkesin emeğine sağlık.
Keyifle dinledim, güldüm, düşündüm, hüzünlendim. Kurgusu çok başarılı, interaktif bir oyun. Tecrübe etmek gerekli. Benim için tek eksik yanı, yönetmeni de seyirciler arasında olan bu oyunun oyuncularını da ayakta alkışlayamamak oldu. Emeği geçen herkese teşekkürler, alkışlar…
Monologlar Müzesi ‘Evdekiler’ /