Deneyiminizi arttırmak için sitemizde çerezleri kullanıyoruz. Devam ederek Gizlilik ve Çerez Politikamızı kabul etmektesiniz. Detaylı bilgi için tıklayınız.TAMAM
Eylül Cansın sığınamadığı gölgeyi dev gibi bir oyunculukla, sımsıkı sarılarak yaratmaya çalışmış bir performans izledik. Gülerken bile insanın içinin acıması denen bir şey vardır, bilirsiniz olacakları, gelmekte olan bir o kadar bellidir, ama gülmeden geçilmiyor bazı yollardan. Bu oyun boyunca başınıza gelecek olan biraz bu, yaşam kadar gerçek, hayal kadar özgür bir oyun olmuş. İzlediğim en sert yorumlardan ayrıca, oyuncunun performansı muhteşem, sesini kullanışı ve ses tonu özellikle sizi sürekli oyunun istediği yere çekiyor. Kesinlikle izlenmeli, oyun bittiğinde herkes ayağa fırlayıp alkışlamak için birbiriyle yarıştı adeta zaten. Eylül ün yaşamasına izin vermediler umarım kalanlar bulur bir yolunu, eve tuvaletini yapmayan küçük dostu da iyidir umarım.
Nezaket Hanım ın ortaya koyduğu bu muhteşem işi anlatmak gerçekten gereksiz, aidiyet ve teslimiyet arasında sıkışmış, kabulleniş ve özgürlük çeperlerinde savrulan bir hayal dünyası sizi bekliyor. O kadar güzel bir anlatı ki, hüzünlendikçe daha da yakın hissedeceksiniz, gülümsedikçe bir o kadar teselli bulacaksınız yaşadığınız o anda, bir çok duyguya dair. İçinizde uslanmaz bir hayalperest varsa, ait olmadığınız bir yerde gene de dünyanıza sığdıramadığınız bir sürü temenniler yarattıysanız, doğru yerdesiniz. Emeğinize sağlık teşekkürler tekrardan bu güzel işi ortaya çıkaran değerli insanlar.
Ay Carmela şarkısının anlam ve ehemmiyeti açısından oyuna oldukça büyük beklentiyle gittiğimden biraz o karşılığı bulamamamdan üzüntü yaşadım ama gene de başarısız diyemem. Sahne, oyunculuk, müzikalite açısından muazzam oyun lakin metin konusunda benim beklentim çok daha kapsamlı ve hissiyatlı bir anlatıydı. Aksine bazı yerlerde oldukça yavanlık bile mevcuttu. Oyuncuların performansıyla da alakası yok bence çünkü gerçekten bazı diyaloglar özellikle ilk perdede beni fazlasıyla uzaklaştırdı iç savaş döneminin ve şarkının arkaplanının oluşturduğu o yoğun hissiyattan. Oyunun sonu muhteşemdi, keşke sonundaki o çarpıcılığı ve anlatış biçimini genele yaysalarmış. Oyunun özellikle başından sonraki, perde bitene kadar olan ara tam olarak Ruhsar seviyesindeydi. Ama sonrasında Ay Carmela marşının gerçek itibarı yerini buldu. Viva Carmela.
Eylül / sfrpztf