Deneyiminizi arttırmak için sitemizde çerezleri kullanıyoruz. Devam ederek Gizlilik ve Çerez Politikamızı kabul etmektesiniz. Detaylı bilgi için tıklayınız.TAMAM
türkçe yazılmış metinleri çok seviyorum. elbette konusu itibarıyla bu oyunun farklı bir dilde yazılması mümkün olamazdı. bilhassa devlet tiyatrolarında bir dönem, tamamen rus oyunları izlemekten gerçekten çok sıkılmıştım. dağılmadan oyuna dönelim. rüstem ertuğ altınay'a, unutulan hatta hiç bilinmeyen bir değerimizi hatırlattığı ve ortaya çıkardığı emek yoğun başarısından dolayı naçizane tebriklerimi sunuyorum.
tek perde, 60 dakikadan biraz daha fazla sürdü. konu ve senaryo insanı derinden etkiliyor. bu paragrafta spoiler vermeyeceğim sadece konudan bahsedeceğim yani izlemeyenler için oyunun tadını kaçırmayacağım. metin daha ziyade, gencecik yaşta, henüz 24'ünde verem yüzünden hayata gözlerini yuman darülbedayi aktristi melek kobra'nın kariyer, aşk ve yaşama dair hayal kırıklıklarını barındırıyor. hastalığı yüzünden çok sevdiği tiyatrodan uzak kalıyor ve yaşamının son günlerini bir sanatoryumda geçiriyor. biz de onun penceresinden, elbette ki sübjektif bakış açısıyla hayatının özellikle son bölümünün kısa bir özetini izliyor ve dinliyoruz.
daha önce hayal-i temsil'i izleyenler, 20. yüzyılın başlarında kadın sanatçılar için sahneye çıkmanın, tiyatro yapmanın ne kadar zor olduğunu izleme fırsatı bulmuşlardır. bu oyunda da bu konuya geniş yer ayrılıyor olacak.
yeşim koçak, izleyicinin ilgisini sürekli üzerinde tutan, olay akışında ne veya neler olacağına dair merakının dinmesine izin vermeyecek bir performans çıkardı. dürüst olmak gerekirse sahnede uyuyan, horlayanlar oldu. ancak bu saygısızlığın oyunun yapısı ya da koçak'ın performansı ile ilgisi olamaz, rahat olun. "joker" olacağım diye gereksiz, saçma abartılı yükselişlere girmiyor. sen gibi ben gibi yaşıyor ve gösteriyor buhranını, öfkesini, neşesini hatta. melek kobra'nın oyundan sonra yaşam öyküsüne şöyle bir göz gezdirdiğimde gördüm 24 yaşında öldüğünü. ancak sahnedeki melek, en az 40'ında yetişkin bir kadındı. tamam, 30'larındaki hamlet'i 53 yaşında bülent emin yarar oynadı biliyorum. ancak izleyiciye melek kobra'nın, kendi hikayesini 20'lerinin başında gencecik yaşta yazdığını geçirmek açısından daha güzel olurdu.
sade bir dekor. bize bir sanatoryum odası mı bir yatak odası mı olduğunu başlangıçta hissettirmese de oyunun akışıyla bunu anlıyoruz.
kasım 2018'de prömiyerini yapmış olan oyun, yeni oyuncu kadrosuyla 7 ekim'de başka bir deyişle ikinci bir prömiyer yaptı.
fatih reşat nuri sahnesi'nde 1.5 saatten biraz fazla süren oyunu pandemi şartlarından olsa gerek, tek perde ve doğal olarak maskeli izlemek oldukça zor oldu. varsın zor olsun, tiyatro izleyicisi buna razı.
önceki kadro ile izleme fırsatım olmamıştı. o açıdan bir kıyas yapmam mümkün değil. oyuncu performansları ortalama, oyunun atmosferi gergin ve hareketli başlayan fakat sonlara doğru kopukluklar içeren bir yapıdaydı. yazının ilerleyen bölümlerinde spoiler uyarısı ile biraz daha ayrıntıya gireceğim. metnin, empati kurma ve anlatmak yerine anlamayı seçme, ilişkilerimizden bazı kesitleri aynada görme şansı verdiğini düşünüyorum.
`elvan boran`, sahnedeki en beğendiğim isimdi. arkadaşları ile kıyasladığımızda başarılı bir görüntü çizdi. ya da arkadaşlarının sönüklüğü onu parlak gösterdi. bu görüşe de itiraz edemem doğrusu.
`DOLUNAY PiRCiOĞLU`'nun oyunu yer yer gerçeklikten uzaktı. bunun onun kabahati olduğunu düşünmüyorum, oyun bu role bu şekilde atanmı olabilir fakat birinin sahnede bir rol yaptığını hissettiğimde o karakterden kopuyorum.
`ercan demirhan`, sahnenin vasatlarındandı, buna rağmen en başarılı ikinci oyuncusuydu sanırım. koca bir ergen imajını üzerine çok iyi giydi. biyografisini okumasam yabana atılmayacak bir sahne tecrübesi olduğuna inanmazdım. oyunun sonunda, sahne arkası isimleri okurken heyecanlanıp ellerinin titremesi çok şekerdi.
`mana alkoy`, bir yerden sonra onun yüksek sesli diyaloglarına tahammül edemez duruma geldim. çok rahatsız etti. belki izleyiciye verilmesi istenen de tam olarak budur fakat kavgaya bile spiker tonlamalarıyla girmesi, abartılı oyunculuğu hanesine net birer eksi yazdırdı. bana, ilerleyen oyunlarda bunu törpüleyebilecek yetenekte olduğunu hissettirdi.
dekor, bu sezonun temalarından biri olduğu üzere sadeydi. 3 yazı tahtası, bir masa ve dört sandalye. eleştiriye sokulacak bir yanı yoktu.
ışık, son derece sadeydi. kritiğe değer bir etkisi yoktu.
vurucu cümlelerin, çiftlerin birbirlerine ağır ya da etkili sözlerinin sonuna saçma bir vurgu tonlaması yapıldı. bu seçimi tam bir fiyasko olarak görüyorum. bırakın da biz karar verelim, neden ana haber bültenlerinde üzülelim diye acıklı müzik koyanlar gibi izleyiciye "bakın burası vurucu replikti" işareti veriyorsunuz ki?
puanım 4/10. gidilir mi? evet gidin izleyin az da olsa size katacak, öğretecek şeyleri var bu hikayenin. ama sıkılacağınızı garantinisini maalesef veriyorum sizlere.
--- `spoiler` ---
çiftin mutsuz olduğu ve birbirleri ile geçinemediklerini oyunun başında abartılı bir şekilde gözümüze sokuldu. kavgaya giriş bahaneleri ve kavgaları gerçekçi değildi. bardak taşmakla kalmamış tahammülsüzlük seli başlamış denilebilir mi diye düşündüm fakat hayır, bu daha tok bir şekilde de yansıtılabilirdi. özellikle ilk iki duruşmaya kadarki tartışmaları, güldür güldür'deki absürd skeçler havasındaydı. kimsenin emeğine saygısızlık etmek istemem ancak hissettiklerimi de yazmak istiyorum.
konu sonlara doğru anne ve babadan çıkıp, anne kız olan arabuluculara kaydı. jeanne, çiftin küçük çocukları archmede ile empati kurarak kendisi gibi babasız bir gelecekten onu kurtarmak için görüşmeye sübjektif müdahalede bulunur. devamında annesiyle tartışması ve hiç görmediği babası ile ilgili bir nevi hesaplaşmaya girmesini anlamadım. neden oyun bu şekilde sonlandı, boşanmış ve çocuğun velayeti konusunda anlaşamayan, 2 pozitif ebeveyn olmaya çalışan bir çiftin hikayesinden başka bir hikayeye çok kopuk ve sanki sahne atlatılmış gibi bir geçiş yaşadık.
cuma günü mecidiyeköy küçük sahnede izleme fırsatı buldum. pandemi önlemleri gereğince oturma düzeni, sandalyeler arası yarım metre mesafe konmuş şekildeydi. sandalyelerin yerlerini sürekli değiştirip, arkadaşlarına yakın mesafeye getirmeye çalışanlar, görevliler tarafından sık sık uyarıldılar. sinema ya da konsere nazaran, salonun küçük olması ve gelen izleyici kitlesinin daha özenli ve bilinçli olması sebebiyle herhangi bir sorun, dikkatsizlik yaşanmadı. 1.5 saat maskeyi çıkartamadan kapalı bir alanda oyun izlemek elbette ki kolay olmadı.
belirttiğim gibi, oyun tek perde ve 1.5 saat sürdü. bundan tam bir ay önce yazdığım tanımda da belirttiğim üzere oyun, 3 hikayeden oluşuyor. kadro şu şekilde;
1. oyun ölüler diyarı; demet ergün, oğuzhan erdoğan
2. oyun bir mutluluk anı; türkü deyiş çınar, berk sezenler
3. oyun karmakarışık; esra akbaş, kerim altınbaşak
oğuzhan erdoğan, oldukça sade, ancak bir tiyatro kursuna gitmiş ve kurs sonunda sahnelenen oyunlardaki oyuncu seviyesindeydi. performansını devlet tiyatrosu için yeterli bulmadım.
demet ergün, oyunculuğunu, mimiklerini insanların gözüne sokmaya çalıştı. bakın ben yetenekliyim, bakın ben yaşayarak oynuyorum. hayır, pek öyle olmadı. abartılı mimiklerini taşıyamadı. misal, radyum kızlarında bu şekilde performanslar izlemiştik. her iki oyuncunun perfromansı ve konunun derin bir hikayeyi özetlemesine anlatması bu hikayeyi oyundaki zayıf halka yapıyor. ergün, biraz daha gelişme kat eder ve abartılı mimikleri bir parça basitleştirirse başarılı bir oyuncu olacağını düşünüyorum.
türkü deyiş çınar ve berk sezenler'i beğendim. ne zayıf bir sadelik ne de abartılı bir coşku vardı. olması gerektiği hüznü, endişeyi, hayal kırıklığını çok güzel geçirdiler izleyiciye.
esra akbaş, oyundaki performansını en beğendiğim isimdi. etkileyici bir performanstı. daha önce iyi şanslar'da da izlediğim kerim altınbaşak bence arkadaşlarına göre usta seviyesinde. en azından bana sahneden yansıyan buydu. ikili, gerilimi öyle güzel yaşattılar ve öyle ahenkli oynadılar ki, maskeli bir şekilde, 1 saati aşkın bir süre nefes almakta zorlanmasına rağmen tüm salonun sıkılmadan izlediğini hissettim. denizin durgun anı da en coşkulu anı da başarıyla geçildi.
spoiler vermemek için oldukça üstün körü bir şekilde şunu diyebilirim ki, günümüz kadın erkek ilişkilerine değinen, 3 mutsuz ilişkiye pencere açan bir oyundu.
oyunda dekor üzerine konuşacak pek bir şey bulunmuyor. 6 sandalye, bir masa veya bank. sahne arkasında büyük bir perde ve yanlarda da 6 perde olmak üzere toplam 7 adet beyaz perde vardı. sade bir düzen. herhangi bir konuda eksiklik hissetrimedi. sahneyi yeterli derece doldurdu. küçük sahnede bundan fazlasını yapmak da ne kadar mümkün olabilir, tartışılır.
ışık, kesinlikle sınıfta kaldı. geliştirilmeli.
izleyelim mi, evet izleyin. ben keyif alarak izledim. kendinize soracak epey soru bulacaksınız bu oyun sonrası. oyuna haksızlık olmasın ama siz yine de büyük beklentilerle gitmeyin.
Melek / Tiyatro Boyalı Kuş