Dostonun öyküsünde Golyadkin bilinç bulanıklığı, karakter bölünmesi gibi psikolojik sorunlar yaşıyor. Bozuk düzende var olmaya çalışan bi Golyadkin okuyoruz. Öyküde sosyal sınıf farklarını da görüyoruz. Ötekiler gibi olamıyor, öteki oluyor. Bunları maalesef sahnelenen oyunda göremedim.
Oyunda daha çok; seyirciyi güldürelim, şunu da yapalım tatlı olsun, bi kaç farklı reji ekleyelim hoş durur gibi amaçlar gördüm. Keşke öykünün kimyasına sadık kalınsaydı. Özetle Dosto'nun ötekisi değil, Emin Alper'in berikisi olmuş.
Son zamanlarda tiyatroda seyirciyi güldürmek başarı olarak kabul görüyor. Özellikle de oyunda celebrity isimler yer alıyorsa salonda kahkaha tufanı olabiliyor, Gıık deseler gülüyorlar, zırrtt deseler gülüyorlar.
yorgun bir günümde seyrettim, bir daha seyretmek istiyorum. çok güzel bir oyun ve bereze'ye çok yakışmış. metni bilen birisi olarak, sahneleme nasıl olacak merak ediyordum. metindeki temel cümle çok açık: kral ölüyor. ama bu nasıl bir ölememe. oyunun başından biliyoruz öleceğini, bütün oyun boyunca onun çaresiz direnişini izliyoruz. ionesco'nun böyle bir derdi var mı bilmiyorum, fakat günümüzde bu metnin tercih edilmesi, bence iktidarından vazgeçemeyen, her şeyi kendinde hak gören otoriter figürlerin halini ortaya koyuyor. bu bakımdan nokta atışı bir tercih. bereze'nin yorumu her şeyden önce cin fikirlerle dolu. küçük ayrıntılar her yeri kaplamış, başta erkan uyanıksoy olmak üzere oyuncuların enerjisi muhteşem. stilize oyunculuklar sayesinde fazla efor sarf etmeden, iliklerimize kadar absürtlüğü hissettiriyorlar. bu evren, dünya, karakterler hem çok uzak hem yakın. hem her şeyi iflas etmiş bir memleketin hali pür melali hem de sanki çizgi film evreninde geçen komik bir taht oyunu. belki ağız dolusu kahkaha çok attırmıyor ama karanlık neşesi hep eşlik ediyor.
Öteki / Luz Yapım