“Ful yaprakları, hiçliğin kıyısında dolananların var olma ve hayatlarını yeniden yazma çabalarıdır. Sesleri çıkmadığı halde hayata haykırmaya çalışanların oyunudur. Yaşam, hiç bir evresinde kucak açmamıştır; koca şehrin ortasında, tek kişil
DEVAMIik hücrelerinde yaşamak zorunda bırakılanlara...

Tek yol kendilerine benzer birilerini bulmaktır. Ama 'kendilerine benzer birileri’ de yoktur aslında. Çünkü o ortamda kendileri bile kendilerine benzememektedir. O halde gerçeği sanalın içinde eritmek ve de yeniden şekillendirmek gerekmektedir.

Civan Canova
Mart 2005"

“Özlem olarak kaldığında güzel belki… Ama alışınca pek bir şey ifade etmiyor insana… Aslında her yer öyle değil mi? Erişemediğimiz zaman her yer çok güzel. Her şey. Erişemediğimiz her şey çok güzel. Tek başına yürümek bile…” Sahip olup alıştığımız, kaybedip alışamadığımız her şeyin bir hiçlik hikayesi…
DAHA AZ GÖSTER