Eksi santigrat derecede havuzdan çıkıp saunaya girmek gibi. Hem hayatın komik yanları hem de apaçık acı yüzü vurgulanmış. Oyunda bir konu yok, kıssadan hisse yok. Bir durum hikayesi var. Zihinsel engelli birey ve onun ailesi olabilmek, orta direk bir ailenin hayatta var olabilme mücadelesi, engelli bir bireyin kardeşi annesi babası olmak, bu ailelere dışarıdan gelen yorumlar iğrenerek ve acıyarak bakışlar altında çok bilmiş öğütler. Ailemde otizmli bir birey olduğu icin aslında anlatmak istediklerini belki çoğu kişiye göre daha keskin bir şekilde iliklerime kadar hissettim. Oyunculuk, müzikler ve ışık geçişleri oldukça doyurucuydu. Son sahnede duygu yüküm öyle yoğunlaştı ki koltuğa gömüldüm ve sizleri ayakta alkışlayamadım, emeğinize sağlık.
Feramuz Pis! / TiyatroDEA