Esra Kiper
@Esrakip
TAKİP ET9,513
Toplam yorum görüntülenme
Esra Kiper Aktiviteleri
-
Hayat herkese aynı kolaylıkla yaklaşmıyor. İçinde doğup büyüdüğümüz kültürün ve onun getirisi olan alışkanlıklar ve zihniyet yapısının dışına çıkabilme cesareti gösterildiğinde, bu cesaretin ödülü belki özgürleşmek ve kendi doğrularınla bir hayat inşa edebilmek ya da hiçbir şeye tutunamayıp, kendini bataklığın içine çekilirken bulabilmek oluyor.
İnsanın kendi benliğini koruması, yani bir anlamda biraz bencil olması ve yaşadığı kötü olayları unutabilmesi; hem, bir derece çevreye duyarsız kalabilmesini hem de geçmişte yaşadığı kötü olaylarda takılı kalmadan şimdiye adapte olabilmesini mümkün kılıyor. İnsan beyni, geçmişte yaşadıklarını kendi istediği gibi yeniden yazıp, o anıyı o yazdığı şekilde, ve birçok anektodu da yanlış şekilde hatırlama yeteneğine(!) sahip. Bence bu da tam olarak, yaşanılan acılara karşı hayatı yaşamaya devam edebilmeyi mümkün kılmamıza olanak tanıyor.
İnsanlar çoğunlukla bunu başarır fakat bazıları için bu kadar kolay olmuyor. Bir de üstüne, dünyanın herhangi bir yerinde sürekli yaşanan acılara karşı duyarlı olmak da eklenince, herhalde bu kadar hassas bir insan için nefes almak bile işkencedir.
Karakterimiz, tüm bunların kesişim noktasında, ikili ilişkilerden toplumsal normlara, ahlaktan günlük rutinlere, her şeyin tamamen anlamsızlaştığı bir gerçekliğe alkol ve uyuşturucu aracılığıyla tahammül etmeye çalışırken karşımıza çıkıyor.
İlk bakışta karşımızda alkol ve uyuşturucudan keyif almak için bu yola girmiş biri olarak düşünürken, oyun metni, sonrasında bizi, karakterin ulaştığı o noktaya ulaşabilme potansiyelini aslında hepimizin barındırdığını ve o güvenli alandan, yani bizi çepeçevre sarmış kültür ve normlardan uzaklaştığımızda o boşluğa düşebileceğimizi gösteriyor. Tıpkı, çevremizde başına kötü bir şey gelmiş kişiye hem bir yandan acıyıp hem de o kötü şeyin bizim başımıza gelmediğine şükrederek kenardan usulca izler gibi izliyoruz.
Belki hikayenin öğeleri çoğumuzun hayatına tamamen uzak şeyler ama asıl mesele, toplum olarak inşa ettiğimiz her şeyin aslında bizi bu şekilde düşmekten alıkoyan o çemberin unsurları olduğu ve ne kadar eleştirsek de hepimize güvenli bir yaşama biçimi sunduğunu fark etmek. Muhafazakar bir bakış açısıyla söylemiyorum bunu. Bir tespit olarak söylüyorum.
Oyun, Merve Dizdar'ın olağanüstü oyunculuğu ile başladı ve öyle de sürdü fakat bazı yerlerde çok yüksek oynadığını ve acaba bu kadar olmasa mıydı diye düşündüm. Bana göre bu, bir noktadan sonra oyunculuğu gerçeklikten uzaklaştırıyor. Bir seyirci olarak gözlemimi iletiyorum. Kenan Arslanoğlu, Merve Dizdar'ın oyunculuğu karşısında hiç düşmedi. Gerçekten bayağı iyiydi. Ve Nihal Geyran Koldaş. Oyunculuğu o kadar iyi ki, sanki oyunculuk çok basit bir şeymiş gibi hissettirdi. O kadar sade ve etkileyiciydi.
Keza dekor kullanımı, ses tasarımı ve özellikle halüsinasyon sahneleri öyle.
Oyuncuların bazı replikleri çeviri olduğunu hissettirse de, genel anlamda çeviri bir metinden uzak, dinamik ve diyalektik olması, bu oyunculuklarla birleşince oldukça keyif vericiydi.
Fakat, oyun bir yerde durağanlığa girip, aynı şeyin etrafında dönüp dolaşıyormuş hissiyatı yaratıyor. Finale gelebilmek için uğraşmış fakat başaramamış gibiydi. Çözüm bölümü hızlıca cereyan ediyor ve ne olduğunu anlamadan bitti. Her oyun bir yere bağlanmak zorunda değil ama bu oyun öyle ucu açık bir şekilde de bitmedi bana kalırsa. Belki ben bir şey kaçırmış olabilirim. Emeği geçen herkese teşekkürler. -
-
-
-
İnsanlar Mekanlar Nesneler / IdPro