Tac Mahal'in yapımı sırasında gerçekleştiği rivayet edilen karanlık bir miti konu alıyor. Hikayenin merkezinde iki alt seviye asker olan Hümayun ve Babür var. Çocukluk arkadaşı olan bu iki asker Tac Mahal'in açılışından önce kimse Tac Mahal
DEVAMI'e bakmasın diye kapısında nöbet tutuyorlar. Bu önemsiz görev bu iki masum adamın hayatlarını hiç beklenmedik sekilde değiştiriyor.
Rivayete göre Tac Mahal'in mimari Üstat isa Şirazi açılışından önce, kendisinin ve inşaatta çalışan 20.000 isçisinin Tac Mahal'i gezebilmesini ister. Dönemin imparatoru Şah Cihan merhum eşi Mümtaz Mahal'e ithafen yaptırdığı bu anıt mezarımın açısından önce ziyaret edilmek istenmesini saygısızlık olarak görür. Bunun üzerine bir ferman çıkarır; Bir daha Tac Mahal'den daha güzel bir şey inşaat edilmemelidir ve Tac Mahal'i yapan 20.000 isçinin elleri kesilmelidir...
Oyun merkezine bu efsaneyi alıyor ve bu dramatik görev, orduda hiç bir stratejik önemi olmayan bu iki masum askere veriliyor.
Statü, arkadaşlık ve görev üçgeninde sıkışmış iki karakterin hayatları bir yetişkin kaprisinin sonucunda tepetaklak oluyor.
Oyun arkadaşlık iliskisini merkeze alırken aynı zamanda sistemin insan karakteri üzerinde kurduğu baskının sonuçlarını da gözler önüne seriyor. Bunların yanında oyun seyirciye 'daha iyi bir dünya mümkün mü?', 'güzellik sonu olan bir kavram midir?' gibi felsefi soruları sordurmaktan geri kalmıyor.
Tac’ın Nöbetçileri; iki çocukluk arkadaşı Hümayun ve Babür'ün buruk hikayesini kara komik bir biçimde, sarih bir dille ortaya koyuyor.
"Hayal edebiliyor
musun? 0
Kadar
uzakta
olabilmeyi? Muhtemelen burası, suradaki titrek ışıktan daha büyük
görünmüyordur. Biz de o kadar küçüğüz iste..."
"Masallar çocuklar içindir, imparatorluk nöbetçileri için degil!"
"Ormanda yasayacağız.. Her seyden uzakta, dünyadan uzakta ve ondan sonra da bize kimse hiçbir şey yaptıramayacak. Bu çok güzel olmaz mi?"
DAHA AZ GÖSTER