“Küçükken bana “biraz büyü artık” diyorlardı. Evcilik oynardım. Olmayan çayları içerdim, olmayan fincanlardan. Olmayan kapılar açardım, olmayan ziller çaldığında. Bana ‘artık büyü’ diyorlardı. Ekmeğini salatanın suyuna banma! Karanlık sokak
DEVAMIlardan korkma ve sevme bir daha... Ben artık büyüğüm.”



“Devrik Mahalle”, Didem Madak’ın şiirlerinden yola çıkılarak hazırlandı. Oyunda, mahalle pazarında başı dönüp yere düşen bir kadının iç sesiyle karşılaşıyoruz. Ses bize, mahalleyi, mahalledekilerle ilişkileri, pazar yerini, kadının annesini, sevgilisini ve özellikle de çocukluğa duyduğu özlemi anlatıyor.

Kadının bedeninden kurtulmak isteyen, zaman zaman ondan ayrılmayı başaran bu ses, kadını, bir arzu nesnesi olmaktan çıkararak arzu öznesine dönüştürüyor. Fakat ses, daha ileri giderek neredeyse imkansız olana, arzunun kendisi olmaya öykünüyor.


DAHA AZ GÖSTER