Atsız Süvari, 16 Ocak’ta izleyicilerle buluşuyor. Sanatçı, özne-nesne, insan-hayvan ilişkisini ele aldığı eserleriyle güç dengelerini sorgulayan görsel bir anlatı oluşturuyor.
Hayatını şekillendiren bireyler, geleceğini tayin eden toplumlar ve gruplar, klasik felsefede özne olarak kabul edilir. Ancak, içinde asırlardır var olduğumuzu
DEVAMI sandığımız yeni dünya düzeni ve entelektüel yapısöküm (dekonstrüksiyon) süreci, özne-nesne ilişkisini adeta tavuk-yumurta ilişkisine dönüştürdü. Bugün, özne ve nesne arasındaki sınırlar oldukca bulanıktır, tıpkı hayvan ve insan arasındaki fark gibi. Modern düşünce, öznenin kendini belirleme gücünü sorguladığı ilk duruşmadan oldukça bitap çıktı. Peki, bu durumun Atsız Süvari sergisiyle ne ilgisi var?
Avusturyalı şair H.C. Artmann, bir sözcük bile yazmadan veya söylemeden de şair olunabileceğini, tek ön koşulun poetik davranma yönünde duyulan istek olduğunu söyler. “Bizzat mantık dışı bir jest, layıkıyla yerine getirildiğinde, olağanüstü bir güzelliğin eylemine, evet, şiire dönüşebilir,” der ve şair ile nesnesi olan şiiri aynı potada eritirken, cok genişletilmiş bir alanda hareket eden belirleyici bir güzellik olgusuna inanır. Nazım Ünal Yılmaz da benzer bir inançla sergiye hazırlanırken, Artmann’ın dizelerinden yola çıkarak özne-nesne ilişkisini bir tartışmadan ziyade ironik bir şiir olarak okur. Bu bakış açısı aynı zamanda serginin adının da ilham kaynağıdır; Atsız Süvari, ipsiz cambaz veya boyasız ressam gibi özne/nesne ikilikleriyle şekillenen bir düşünsel sürecin ürünüdür.
Atsız Süvari sergisindeki figürler, nesneleşmiş bedenler olarak karşımıza çıkar: Etken gibi görünen fakat edilgen kalan topluluklar, yarışanlar ve savaşanlar… Bununla birlikte atlar; özgürlük, bağımsızlık ve güç gibi geleneksel anlamlarinin ötesinde, Kafkaesk birer özne olarak resmedilir. Mahkemeye çıkarlar, sedyede taşınırlar.
Ritmin ve rengin ön plana çıktığı eserler, ilk bakışta sezgisel Alman resim geleneğine yakın görünse de, yakından incelendiğinde kompozisyonlar bir kolaj gibi analitiktir ve anlam çıkartmak için izleyicinin imgeler ve tuvaller arasindaki sembolik ve kavramsal bağları görmesini umar. Galeri mekânına yayılan düzenleme, sergideki monolitik tuvalleri hem bireysel hem de toplu bir şekilde okunabilir kılar.
DAHA AZ GÖSTER