Yapıtları 1980’li yıllardan bu yana uluslararası çapta sergilenen Rosemarie Trockel (Schwerte, Almanya, 1952) Köln’de yaşıyor ve çalışıyor. Sanatçı, çalışmalarında toplumsal temsil biçimlerini ve klişeleri incelemek aracıyla feminist bir bakış açısını devreye sokuyor. Çizimden heykele, videodan sanatçıyla özdeşleşmiş olan "örgü" çalışmalarına uzanan bir çeşitlilikte teknikleri bir araya getiren yapıtları, kamusal alan ile içsel yaşam ve bireyin psikolojisi arasındaki sınırları araştırıyor.
DEVAMI
Trockel, 1990’ların başından bu yana, belirgin bir şekilde basit, doğrudan ve ucuza mal edilmiş nitelikleriyle belirginleşen videolarını sergiliyor. Erken dönem video çalışmalarında sanatçı, yabancılaştırıcı ve kısıtlayıcı olduğu düşünülen bir mekâna içkin sanatsal olanakların altını çizerek, mahrem alanların işgaline odaklanıyor.
Bir güve’nin, örgülü bir yüzeyde yemek yemesini gösteren "à la Motte", bu eylemi tersine döndürerek yüzeyi eski haline geri çeviriyor. Yemek yiyen güve yanılsaması, tek tek karelerin devinim duygusu uyandıracak bir süreklilik oluşturacak şekilde art arda dizilmesiyle gerçekleştirilen stop-motion film tekniğiyle hayata geçiriliyor. Sanattarihsel bağlamda "à la Motte" Trockel’in "örgü" çalışmalarına ve Fontana’nın yarılmış tuvallerine gönderirken, daha geniş kültürel bağlamda ise, genel olarak sanatçının asla bitmeyen ve tamamlanmayan çalışmasının bir metaforu olan, Odysseus’un, tüm zamanını, gece boyunca ördüğü ağı gün boyunca çözmekle geçiren karısı Penelope’yi ima ediyor.
"Mr. Sun"da Trockel’in kamerası, Brigitte Bardot’nun söylediği "Mr. Sun" şarkısı eşliğinde, bir elektrikli fırının biçimsel görünümleri üzerinde oyalanıyor. Video boyunca, fırının eşzamanlı olmayan, üst üste bindirilmiş görüntüleri, müziğin güneşle dolu kırsal havasıyla zıtlık oluşturacak şekilde, ev işlerinin yabancılaştırıcılığının ve ev yaşamının ürettiği duygusal çözülme ve yalnızlığın altını çiziyor.
"Söyleşi", Trockel’ın heykel çalışmalarının sürekli malzemelerinden biri olan, elektrikli fırındaki bir dizi yemek pişirme levhasını gösteriyor. 1960’ların Op-Art’ına görsel bir göndermeyle, levhalar sessiz bir dansı sürdürüyorlar ve sanki karşılıklı bir söyleşi içindelermiş gibi kendi aralarında bir diyalog oluşturuyorlar.
DAHA AZ GÖSTER
