Benim için sahne, tek bir bedenin içinde aynı ruhun iki farklı anlatım biçiminin buluştuğu yer. Dans ve tiyatro, yolculuğumun başından beri birbirine karışarak ilerledi ve ifade dilimin temelini oluşturdu.

Çocukluk yıllarında jimnastikle başlayan beden farkındalığım, halk oyunlarıyla sahne disiplinine dönüştü. Uzun yıllar ekiplerle yarışmalara katılırken ritmin enerjisini, kolektif hareketin gücünü ve sahnenin dönüştüren büyüsünü öğrendim. Bu deneyimler beni sahnenin potansiyelini
DEVAMI daha derinden merak etmeye yöneltti; roman ve masal kahramanlarını, tarihi karakterleri canlandırarak farklı kimlikleri denemeye başladım.

Farklı dans türleriyle tanışmam bedenimde yeni ifade alanları açtı. Modern dansa yöneldiğimde ise sadece hareket etmeyi değil, hareketle hikâye kurmayı keşfettim. Bu keşif, oyunculuğa doğal bir geçiş yarattı; kendimi aynı anda hem dans eden hem de oynayan biri olarak buldum.

Öğrenci filmleri, küçük projeler ve performanslarda bedenle ifade ettiğim duyguların söze, sözün yeniden harekete dönüştüğünü gördüm. Böylece dans ve tiyatro benim için ayrılmaz biçimde aynı hikâyenin iki dili hâline geldi.

Tiyatroya adımım da bu bütünlükten doğdu.
En Uzun Gece oyununda “Gece”yi canlandırmak, yıllardır bedenle aktardığım duyguların bakış ve ses ile yeni bir forma bürünmesiydi. Ardından tek kişilik dram oyunum Insomnia geldi. Benim için yalnızca bir rol değil; içimdeki karanlık ve ışığın aynı bedende buluştuğu bir yolculuk olmaya devam ediyor.
DAHA AZ GÖSTER