“ gelin oğlanlar, ateşin başına oturun ve dinleyin sizden önce ateşin başına oturanların hikayesini” neil gaiman

Odman’ın Yezidilerin kutsal metni Avesta’yı dolaşarak onu insanlarla paylaşan mecusi’lerden ilham alarak üretme
DEVAMIye başladığı bir oyundur. Anlatıcı aynı Mecusiler gibi hikayesine hep baştan başlamakta, sese ve ritme dayalı mantrasının içinde kaybolmak için her başlangıçta bir shot viski / ateş suyu içmektedir. Aynı bir şaman gibi dört elementin hikayesine erişmek için kendini kaybetme ihtiyacındadır. Kendini yitirdiğinde ise “kelâm”ı “ses”e çeviren dengbeje dönüşecektir, kelimenin yok olduğu yerde Mecusi, Dengbej ve Şaman anlatılan hikayede birleşecektir.

Peki hikaye neden bahsetmektedir ? Hikaye hayattan hepimizi birleştiren bir yol olarak bahsetmektedir. Her kayıp anımızda karşısında boşluğa düştüğümüz ölüme inat insanın asırlardır tutunduğu hikayelerin hepimizin yollarını nasıl birleştirdiğinden bahsetmektedir. Her yolun ve hikayenin büyük bir nefeste birleştiğinden bahsetmektedir.

“Yolluk”, hem hikaye anlatıcısını hem de dinleyicileri bir yolculuğa çıkaran bir performanstır, her yol gibi yolcusu başında ve sonunda değişime uğrar. Anlatının başında anlatıcı, anlatacağı hikayenin kökenlerini aynı bir sempozyum yapısındaki gibi paylaşmaktadır. Bize oyunun ilhamını gayet akademik bir şekilde anlatmaktadır. İzleyici kendini öğrenci konumunda bulur, bir süre sonra bu formal ilişki anlatının anlatıcı için ne ifade ettiğini sanki bir içki masasında dertleşircesine paylaştığı bir muhabbete dönüşür, ardından neye dönüşebileceği ise o gecenin yolunun kendini nerede bulacağı ile belirlenecektir.

DAHA AZ GÖSTER