YOKTUR. bir dilin otopsisiyle bir ilahinin tınısı arasında gidip gelen ontolojik bir tekerleme. Varlık ve yokluk arasındaki sınırların dolanıklaştığı dalgalı sularda seyir halindeyiz. Mitolojik bir figür, bir dişil-ölümsüz, hakikat ve anlam
DEVAMI susuzluğumuzu tetikleyen antik bir bilmeceyi ölüler diyarından seyirciye sürüklüyor: Yok var mıdır? Logosu paradoksa dönüştürerek “tasvire kani tasavvur” ezberlerini bozan; var/yok, oluş/ölüş ikiliği yanında 1 olgusuyla 0’dan yüzleşme yollarını sorgulayan bu semantik yolculukta tekrarlanan sözcükler, bir yandan yüzer-batmaz yapılarıyla akıl yürütme süreçleri için bir şamandıra olmayı sürdürürken, bir yandan da ayartıcı akıntılarıyla aklı akıl yürütme çapasını kaybetmeye ve derinlere sürüklenmeye çağırıyor.

“...ki kökü sudadır yeryüzünün, kökü sudadır.”
DAHA AZ GÖSTER