Matematikte “neredeyse eşit” vardır. Bu işaret (≈), iki değerin birbirine çok yakın olduğunu ama asla tamamen aynı olmadığını anlatır. 3,14159 ≈ π gibi. Yani eşitlik bir hayaldir; kesinlik yoktur, hep bir fark kalır. Hayatta da öyle. Hep bi
DEVAMIr “neredeyse” vardır. Durmadan iş arayan Andrej neredeyse mutlu olacaktır; Martina küçük bir çiftlikle neredeyse kendine yetecektir; Mani kadrolu olsa neredeyse sistemi yere çalacak, Freja neredeyse intikamını alacaktır hayattan. Neredeyse hepimiz, “eşitlik” fikrinin sisli vadisindeyiz.

Jonas Hassen Khemiri’nin metni, pahalı şeylerle mutlu olması mümkün olmayan anneleri, alamayacağı şeyleri tadarak geçenleri, oturmanın yasak olduğu iş yerlerinde saatlerce çalışmak zorunda olanları, gitgide yoksullaşmamızı, iş cinayetlerini, ekonominin yerle bir ettiği aşkları, ortadan kaybolan babaları, yorgunluktan bükülen belleri, sınıf kinini konu edinen tüyler ürperten bir komedi. Aklımıza “neden her şey bu kadar yanlış gibi geliyor?” gibi onlarca soruyu çakan ekonomik bir kabare.

Kimin yiyecek yemeği var? Kimin hayatı ucuz? Kimin vakti değerli? Kimin geleceği yok? Dünya yok oluşuna doğru giderken çocuklarımıza nasıl güvenli bir gelecek kurabiliriz? Kim bir yere aitmiş gibi hissedebiliyor? Adil bir dünya mümkün mü?… Bunları bilmiyoruz ama Tiyatro Peron’un yeni sezonu için hazırladığımız oyunu çok seviyoruz. Çünkü oyunumuzun öfkeli, birbirini parçalamaya hazır karakterlerinin de dediği gibi “Çok fazla şeyimiz yok. Ama sahip olduklarımızın kıymetini biliyoruz.
DAHA AZ GÖSTER