“ O zaman insandın asıl,
Yapmaya yüreğin olduğu zaman.”
Leydi Macbeth
“Sadece muktedir olduğumuzu ima etmek için mi eyleme geçeriz? Eylem varoluşumuzu bize kanıtlayan yegâne gösterge midir? Başka bir değişle bir yeniye
DEVAMItme inadıyla sadece kendi yolumuzu kendimizin belirlemesi uğruna her türlü sona razı mıyız? Tam bu noktada Macbeth’in asabiyesinin yegâne ve biricik hedefi eylemin kendisi midir? Macbeth bu eylemin bedelinin yaratacağı dehşetin, getireceği yıkımın hayalinden kaçamadığı için midir ki; her adımda pişmanlıklar duyar, acılar çeker ve keşke bu adımı geri alsam diye kıvranır. Ama yine de adımı atar. Nasıl bir ikilemi barındırmaktadır Macbeth? Yoksa sadece “bu anın” büyüsüne mi kapılmıştır? Ele geçirilebilecek yegâne gerçekliği, eylemin içine gizlenmiş şimdiki zaman kipinde var olduğunu mu düşünür? Eylemin ilkel ve karşı konulmaz cazibesi, tüm geleceği çöpe atmaya değecek kadar yoğun bir hazzı barındırabilir mi? Peki biz neden hep geleceği düşünüyoruz? Neden hep sisli ve belirsiz bir geleceğe yatırım yapıyoruz? Şimdiki zamanı kimlere ihale ettik? Niye hemen şimdi şu an eyleme geçmiyoruz, şu anın ve şimdinin hazzına kapılmıyoruz ve her şeyi gelecek uğruna erteliyoruz? Yoksa artık cadılarla karşılaşmadığımız için midir?”
DAHA AZ GÖSTER