İstanbul’da karlı bir gece… Her şeyini kaybettiğini düşünen Kerem, koltuğunda büyük kararlar eşiğinde… Sonra birden evden çıktığı gibi zbamm!

30’larının başında bir plaza çalışanı olan Kerem, başarı hırsının, çocukluğunun ve
DEVAMIküçük bir felaket sonrası ziyarete gelen geçmişinin gölgesinde, kendiyle uzun ve derin bir hesaplaşmaya girişir. Kafasının içinden gelen seslere engel olmaya bıraktığı o soğuk İstanbul akşamında tüm çocukluğu kar taneleri gibi yerlere dökülür. Kerem’in hayatı o gece bir kibritin ucunda…

“E ben şimdi sana nasıl anlatayım ki içimdeki karanlığı… Ben böyle kayboluyorum bazen, yok oluyorum yani içimde…bulamıyorum yok… Sen konuşuyorsun duymuyorum, sanki başkası sana cevap veriyor…içimde başka biri, bir şey…şehir konuşuyor duymuyorum, arabalar gır gır gır…trenler, evler…ipince bir siren sesi bir de…ben hiç tanıştırmasam seni içerdeki şeyle? Ölecez, gidecez…sonra 40…60…80….imkansız ya belki 90’a kadar yaşarız…küçük bir mum ışığı gibi sonra püfff…”
DAHA AZ GÖSTER