Hayatın akışını kavramaya başladığımız çocukluk çağlarımızdan beri, kendimize sakladığımız düşlerimiz vardır. Sanki bir raflın gerçekleşebileceği umuduyla onu hep taşırız içimizde. Aras sıra bir sevinç gibi yüreğimize girip içimizi ısıtan,
DEVAMIo düşlerin olasılığıdır işte. Zamanla, giderek daha az aklımıza yansır bu düşler. Bir işe girer ve yaşadığımız kentin kalabalığına katılırız sonra. Ama düşlerimiz hala korumaktadır bizi.

Bir gün elektrik kontağı gibi patlar kafamızda: biz artık bu vazgeçilmez kalabalığa ayak uydurmuş, onların kuralların uymuş, düşlerimizi çoktan unutmuşuzdur. İçimizdeki geleceğe yönelik amaçlarımız, kurduğumuz, kuracağımızı sevgyiye yönelik düşler yerini araba ya da ev almak gibi maddi sorunlara bırakmıştır.

Artık geriye kalanını düş kırıntılarıyla geçiririz ömrümüzğn. Zaman zaman parlayan öfkelerimiz de bu düş kırıntılarını una döndürür. Ve sonunda, her şeyin bittiğini anladığımızda vakit çoktan geçmiştir.

Beyazıt Gülercan - 1989
DAHA AZ GÖSTER