Mekan, saf geometri ve uzamdan başka bir kavrama işaret eder. Bir yerin mekan olarak algılanması için, o mekanda bulunan, o mekanı kavrayan birinin boşluktan fazlasını ifade edecek anlam yüklemesine ihtiyacı vardır. Özne karakterinin kazanılması adına zamansallık ve nesneler, birbirleriyle paralel özellikler taşıyan ve konutu ev yapan iki
DEVAMI unsurdur. Bunlar evin içine dair bir duruma karşılık gelir.

Sanatçı Yeşim Özyurtçu’nun işleri bize ilk bakışta mekanın bir geometrik şekilden ibaret olduğunu gösterse de kullanmış olduğu sıcak renk tonları ile evler, boşluktaki çizgiler ve şekillerden çok daha fazlasını ifade eder. Belli bir zamanı simgeleyen ve sahibi olduğu konutlar, işlerin öznesi olan sanatçı ile ev olgusunu oluşturur.

Mekan, yaşamın tutsaklıklarından özgürleşmenin tek yoludur. O, değişimin, ayrımın ve biçim vermenin canlı, üretken üyesidir. Bu nedenle, mekana en derinlikli yaklaşım, onun ölü, durağan ya da devinimsiz anlayışlarını bir kenara bırakmayı gerektirir. Mekan, özünde, organik, canlı ve değişken bir şeydir. Durmaksızın atan yaşamın nabzıdır. Özyurtçu’nun işlerinin bazılarında tuvalden kopan parçalar iç mekanın eksik kısmını tamamlamasının yanı sıra, yaşayan bir organizmanın atan nabzı gibidir adeta...

Mekanın kırılgan ve tekdüze karakterini sunmak, gerçekte ikili bir ilişkide yüzleşme ile zıtlıkları ortaya çıkarır. Mekanın çelişkilerinin aşırı vurgulanması olanaksızlaşır. Homojen yönlerine göre mekan ayrımları, dışarı ve içeri kavramlarını silikleştirir. Karşıtlıklar paylaşımın gereksinimlerine uygun olarak eşiğe gelene kadar da tolere edilebilir.

‘Kimsesiz Mekanlar’ isimli sergideki eserler renkliliği, formları, parçalanmış halleri ile kimsesiz görünümlerine rağmen, aslında çok bireyli ve kalabalık alanlardır. Sanatçının eserlerindeki yalınlık, gündelik yaşamımızın karmaşasının farkındalığını arttırmaktadır.
DAHA AZ GÖSTER