Zilberman, Mısır Apartmanı’ndaki ana galeri mekânında, 17 Aralık 2022 - 11 Şubat 2023 tarihleri arasında gerçekleşecek, Carlos Aires’in I will die… As will you (Ben öleceğim… Sen de) başlıklı Türkiye’de yer alacak kişisel sergisini sunmaktan mutluluk duyar. Sergi kapsamında; mekâna özgü çoklu bir heykel yerleştirmesi, fotoğraf baskılardan
DEVAMI oluşan kolajlar, banknotlardan yapılmış tipografik bir çalışma olmak üzere sanatçının yeni çalışmaları yer alıyor.
Carlos Aires, küresel çapta meydana gelen güncel felaketleri, anonim veya popüler tarihi şahsiyetler üzerinden ön plana çıkararak; toplumsal meseleleri çağdaş anlatısıyla işler. Kişisel belleğe, müziğe, sinemaya, maddi kültüre, tüketim alışkanlıklarına, korku ve aşka dair farklı anlayışların "kültürel" kodlarını araştırır. Çağdaş dünyanın en acil toplumsal sorunlarını analiz ederek, günümüzün önde gelen hakim güçleri, temel kurum ve şahsiyetlerini sorgular. Yapıtları, kötücül ama tutkulu, karmaşık fakat eğlenceli bir evrenin ikiliğini içerir.
Carlos Aires; I will die... As will you sergisi ile insanın kendi ölümünü düşünmeden etrafındaki her şeyi yok etmesine işaret ediyor. Aires sergide, insanlığın bugün içinden geçmekte olduğu hassas anlara göz atıyor. Tüm bu apokaliptik imalar manzarasında insanın ölümünü inkâr etmedeki ısrarı dikkat çekici hale geliyor. Bu çerçevede sanatçı “Carpe diem” (Anı yakala) fikrini güncel bir yorumla ortaya koyarak; yaşamı tüm olumsuzluklarıyla kabul ederek kutlamaya davet ediyor. Sanatçı, sergide üretilen temsiller ve bunların birbirleriyle çelişen yönlerine işaret ettiği insanlık tarihine dair bir dizi vizyonu paylaşıyor. Anlatısını kültür, duygu ve estetik üzerinden kurgulayan çalışmalarıyla, kimi zaman bir müzik parçasıyla, kimi zaman tarihe damga vuran bir siyasi olayla, bazen de tanınmış bir sanat yapıtı yoluyla aktarmanın biçimlerini arıyor. Son dönemde dünyanın deneyimlediği bir dizi savaş, salgın, ekoloji ve enerji krizi gibi güncel ve politik meseleleri ironik diliyle aktarırken insanın ölümle olan ilişkisini haz, eğlence ve mizahla bütünleştiriyor.
Il Mondo (Dünya) yerleştirmesi, sanat tarihinde yer edinmiş yapıtların bazı parçalarını inşaat demirleriyle tavana ve yere mıhlıyor. İzleyicinin etrafında dolanabileceği bu inşaat demirleri ve heykeller ormanı yalnızca destek mekanizması işlevinde değil, aynı zamanda başımıza her an düşebilecek olan kimi değer, ikon ve tarihi gerçeklikleri de sabitlerler. Sanatçı, yaşamın içinde bulunan acı ve tatlı her anın limitlerini, nesneler ve fikirler üzerindeki tahakkümün sonunu ve sınırını galeri mekânının kısıtlarıyla yeniden çiziyor. Bir grup politik ve iktidar sahibi figürün mermer bir plakanın fonundan çıkıveren ağızlarını gösteren Gravestones (Mezar taşları) serisi ise, tatlı gülümsemelerin ardına gizlenen karanlık anlatıyı esprili bir şekilde ön plana çıkarıyor. Aires Lesson of Darkness (Karanlığın Dersi) vasıtasıyla nasıl yaşadığını bilmediği gibi nasıl öldüğünü de bilmeyen insanlığa ağıt yakan beş panelli kolaj çalışması üretir. Heroes (Kahramanlar)’da ise üç farklı dönemden birer güç simgesi olan taç formunu heykel yerleştirmesine dahil eder. Bu üçlü, insanın zafer ve güç mücadelesinin temsilidir. Serginin ismini taşıyan I will die (Öleceğim), Aires’in bir süredir orijinal banknotlarla yaptığı aykırı müdahalelerden oluşan, çağdaş toplum nezdinde paranın değerini sorguladığı ve parayı bir sanat eseri haline getirdiği serisinin bir parçasıdır. Kendisine ilham veren müzikleri pratiğinde işleyen sanatçı, kendi tabutu olarak tasarladığı ahşap kutunun içine After I'm Gone (Ben Gidince) şarkısının sözlerini yerleştirir. Kutu, 2011'den bu yana sanatçının sergileriyle seyahat etmektedir ve bu durum Aires'in kaçınılmaz kaderine kadar da sürecektir. Daima kendi hayatını tasarlayan insanı göz önünde bulundurarak ve ölüm olgusunun doğal bir gerçeklik olduğunu kabul ederek, sanatçı farklı bir bakış açısı sunar: insan kendi ölüm ritüelini neden tasarlamasın?
I will die... As will you (Ben öleceğim…Sen de) insanın maddi kültürünün, fetişizmlerin, kültürel ve tarihi mirasın ve dünya anlayışımızı meşrulaştırmak için inşa ettiğimiz sembollerin, nesnelerin, belgelerin, anıtların ve işaretlerle kurduğumuz farklı yolların, özellikle son yüz yılın bir analojisini sunar. Sergi ölümden bahsederken bir karamsarlık veya marazilik tavrının aksine, tüm güzellikleri, çelişkileri ve bilinmezlikleri kabul ederek, hayatın gerçeklerini sunmayı hedefler.
DAHA AZ GÖSTER
