Bitkilerin toprağa kök salışı gibi insanlar da nesnelere ve bulunduğu ülkenin toprağına kök salıyor. Bu belki de kimliğin hafızaya bir tutunma şekli… Peki toprağı değiştiğinde insana ne oluyor? Karşısında yeni bir pencere açılıyor. Ancak geride bırakılan ya da bırakılamayan nesneler hatırlamaya devam ediyor. Doğa tıpkı terk edilmiş her şe
DEVAMIyi kendi bitki örtüsüyle kapladığı gibi, bu sergide objelere de derinlemesine kök salıyor.
Sabahattin Ali’nin Bir Orman Hikayesi’nde söylediği gibi doğa çocuklarımıza bırakabileceğimiz bir miras. Tıpkı nesilden nesile geçen kimi nesneler gibi. Sergide yer alan nesnelerin kimisi öznel, kimisinin sahipleri belirli kimisi ise anonim.
Bu sergi ayrılma hissine sahip olan ve yıllar içinde her şey gibi değişen ve büyüyen köklerin geçmiş aidiyetlerine tutunma, örülme çabası. Sergide yer alan figürler tarihten ve ait olduğu sakinlerinden kopuk bir şekilde boşlukta dolanıyorlar. Zorunlu bir içgüdüyle yeni bir hayatla buluşmak için.
DAHA AZ GÖSTER