Lineer derecelendirme sistemini ne kadar doğru bulmasam da elim bile titremedi on puanı verirken. Kusurlar muhakkak var fakat oyunu izleyeli bir aydan uzun süre oldu ve hala aklıma geldiğinde eğleniyorum. Birkaç kez daha izlemeyi de planlıyorum.
Öncelikle oyun gerçekten bir ekip başarısı, bu seyirci uzamından çok net okunabiliyor. Sadece sahnedeki değil, ekipteki herkes işinde oldukça iyi ve iyi bir iş çıkarma amacıyla bir araya gelmişler. Duygu aktarımında gerçek bir başarı var ve özellikle yıkımdan mutluluğa gibi uçlar arasında geçişleri yaratmak çok daha kolayken, kolları sıvayıp bir keyiflilik halinden mutluluğa geçiş gibi aynı temelden var olup, şiddetleri değişen duygular arasında geçiş yapabilmenin altından kalkmışlar. Bütün içtenliğimle tebrik ederim. “Yıllarca dışarı çıkmamış bu iki kadının" broşür fotoğrafında dışarıda olmaları ne kadar bütünlüklü bir iş olduğunu, oyunun gerçek finalinin aslında broşürde sabit durması yani ilk olarak oyunun sonundan oyunla tanışmanız gibi minik detaylar gerçekten yaptıkları işe saygı duyduklarını gösteriyor.
Bahsetmeden geçemeyeceğim, nedenini de çok merak ettiğim bir problem olarak; (bu kısım spoiler içerebilir izlemediyseniz okumamanızı tavsiye ederim) Gelen gazetenin dahi çizgilerden oluştuğu, sözsüz ve maskeli oyunun muhakkak ki dil ile bir tartışması vardır. Bu tartışmayı bozunmuş kadın programları sesiyle neden aksattıklarını gerçekten anlayamadım. Kaldı ki söz ile açılan tartışma da son derece başarılıyken ve kadın programı izlendiğini sözsüz de çok net anlatabilecek bir kapasiteleri olduğu bu denli aşikarken niçin oyunun tek sözlü unsuru olarak kullanmayı tercih ettikleri benim için bir soru işareti olarak kaldı
Benim için çok keyifliydi, gönül rahatlığıyla tavsiyedir.
Ahretlik / YOLO Production