Oyun tanıtılandan bambaşka bir hikayeye sahip, bunun ciddi bir cesaret istediğini düşünüyorum. Öncelikle bu kararı bahsettiğim gibi çok cesur bulmakla birlikte son derece de yersiz buldum. Zira oyun size hiçbir noktada en başındaki gerilimi tattırmıyor, hal böyle olunca başlangıçtaki çalımın da bir anlamı kalmıyor. Ayrıca bu "izleyeceğiniz oyun aslında bambaşka bir oyun" çalımı, seyirciye "belgesel", "true crime" ve "komplo teorileri" eksenine sıkışan bir oyun izletmeyi dayatmak gibi hissettirdi bana. En basit örnek olarak kendimi verebilirim ki ana temanın böyle olacağını bilseydim bu oyuna gitmezdim gibi geliyor.
Oyuna gelecek olursak iyi olanlardan başlayalım; ışık, ses, dekor bilhassa o devasa ekranın biçimi ve oyun içinde hissettirdikleri başarılıydı. Anlatıcı rolündeki Neslihan Hanım sanırım iyi gününde değildi, birçok yerde gerilimi sürdüren, tırmandıran değil tökezleten oldu. Böyle yoğun metinli işlerde ağdalı bir dil ve aşırıya kaçacak kadar vurgu kullanınca insanın zihninde "şu anda bir oyundasın, bu bir oyun" hissi beliriyor ister istemez. Naçizane fikrim Neslihan Hanım'ın da Onur Bey'in de performanslarıyla bu hissi sürekli verdikleri yönünde. Özellikle Onur Bey tarafında -aslında görmeye de alıştığımız üzere- ciddi bir overacting söz konusu. Neredeyse rahatsız edecek kadar diyebilirim. Hal böyle olunca, performansı esnasında Onur Bey'in heyecanlandığını görüyorum ama Noah'ın o kadar heyecanlanıp heyecanlanmadığından emin değilim gibi bir durum oluyor. Beyza Hanım'ı ilk kez izledim, performansı görece başarılıydı diyebilirim, çoğunlukla isteneni verdi, özellikle drama alanında ve yoğun metin gerektiren kısımlarda başarılıydı. İlk partın tamamında Celeste ile rahatlıkla empati kurmamı sağladı.
Hikayeye gelirsek orası bir muamma. Gerçekten anlatılmak istenen neydi sorusuna bir cevap dahi bulamazken bir de bu kadar çok aks üzerinden konuyu yürütmeyi denemeleri akışı vasat bir noktaya getirmiş. Oyunun rahatlıkla 2/3 oranında kısaltılabileceğini düşünüyorum ve bu çok üzücü bir şey. Sanırım özellikle çocuktan sonra ciddi anlamda oyun da oyunculuklar da sarktı. Ya bana geçmedi ya da zaten böyle olması gerekiyordu bilmiyorum ama ben Celeste'in finale doğru girdiği "aydınlanma" evresini ziyadesiyle yavan buldum. Asla hissedemedim o dönüşümü. Noah zaten yorucu ve aşırı ajite bir durumdayken, Noah karakteriyle olan ilişkisindeki konumuna, o ana kadar bize tanıttığı Celeste'e hiç oturmayan bir son 20 dakika izlemiş olmanın verdiği o garip tat ile oyun son buldu. Sanırım tüm bunlarla birlikte beni en rahatsız eden şey, oyunun derin bir alt metni varmışçasına kendisini bu kadar ciddiye almış olmasıydı.
Kim Bu Ben / Tiyatro.iN