Tiyatro.adam’ın bir çok oyununu seyretmiş biri olarak, yorumlara da çok dikkat etmeden arkadaşımla Baba Sahne’de izledim.
Oyuncular performanslarıyla ve neredeyse hiç şaşırmadıkları hızlı tempodaki replikleriyle beni orada tutan tek şeydi. Ancak metin içeriğinin boşluğu, seyirciyi güldürme amaçlı çokça “basit” bulduğum tekrarlamalar (buna şuan “bazlama” diyorum izleyenler anlar, ve buna benzer bir çok sahne vardı, gerçekten bir noktadan sonra hala güldürücü olduğunu düşünmek sinir bozucuydu, yeter anladık moduna soktu çokça)
Anadolu-İstanbul sentezi, şive değişimleri de başarılıydı. Sürekli müziğin içerisinde olduğu oyunda, bu durum aşırı rahatsız etmedi. Bir çok sahnenin amacı cidden hala soru işareti. (Buna bir çok örnek verebilirim, mesela adını unuttum ama orda herşeyi bilen hocaya sorulan sorular, ve sahnenin ikinci kez tekrarı…)
Hep hadi zekice bir şey gelecek ve şaşırtacak diye bekledim. Ama malesef ki hayal kırıklığıyla sonuçlandı.
Tek duygu hissettiğim ve özdeşleştiğim sahne Adıvar sahnesiydi ki onu da sanki alakasız sonuna bağlayıvermişler. Lakin sonunda Adıvar-Mustafa Kemal sahnesi olmasa herkes şoklar içerisinde kalacakmış gibi hissettim.
Çookça yüksek puan veren arkadaşların çözümlemelerini okumak isterdim. Tiyatro sadece oyuncu performansı değildir, arka plandır, yönetmendir, sestir, ışıktır, müziktir, diyaloglardır, içeriktir, nedir-niçindir-kimdir-kimedir… ve daha bir çoğu…
Ayrıca oyunu sadece beğenmeyip gitmeyin diyenleri de eleştirmek isterim. Orta düzey veya kötü oyun izlemekte harikadır. İyi seyirler, gidin-izleyin. Kendi yorumunuzu ve değerlendirmenizi yapın.
39 Buçuk Basamak / Tiyatroadam