dandun tiyatro'nun sahnelediği oyun, nijeryalı yazar Theresa Ikoko'nun nijeryalı boko haram örgütünün (çete de diyebiliriz) karçırdığı kız çocuklardan ilham alması ile yazıya dökülmüş. oyunu izlerken hangi coğrafyada geçtiğini anlamıyorsunuz ancak söylemlerden, kullanılan popüler kültür ögelerinden (hashtag gibi) anlıyoruz ki modern çağda geçiyor. 3 kızın bu çerçeve ile sınırlı trajik öyküsünü izliyoruz.
diğer sahnelerde nasıldı bilemiyorum fakat ben kültüral performing arts'da izledim ve dekor ile ışık adına hiçbir şey yoktu. fazla mütevazı diyebiliriz. sahnedeki 3 genç kadın arasında eda akalın'a ayrı bir cümle ile başlamalıyım. izlerken bayıldım. tüm jestlerde tek kelimeyle kusursuzdu. biraz olsun sırıtan, rol yaptığını belli eden abartılı veya sönük bir mimik yok. günün sürpriziydi benim için. kendisini bir melodrama çok yakıştırdım. umarım başka bir oyunda daha izleme fırsatı bulurum.
genel olarak devam edersek, metni çok beğenemedim. özünde yabancı bir metin... ormanda umutları sıfıra inmiş, kaçış planları kuran genç kızlar. etrafta ölüler... hayatlara haf safhada müdahaleler ve tek umut bir kaçış planı. kaçabilecekler mi konusunda merakı zihnime yerleştirmeyi başarsalar da altyapısında klişeler epey fazlaydı. karakterlerin oyuncak hikayesindeki oyuncaklar gibi sahne geçişlerinde bebek gibi katlanmaları ile izleyiciye verilmek isteneni anlayamadım.
Girls / Dandun Tiyatro