Sahibi tarafından takside unutulan bir sardunya çiçeği, onu bulanlar tarafından kayıp eşya bürosuna bırakılır. Kayıp eşya bürosunda bekleşip duran diğer eşyalar yeni gelen sardunyaya merakla yaklaşırlar. Sardunya ise endişelidir. Onları tan
DEVAMIımıyordur. Evine dönmek istiyordur. Sahibinden uzak olduğu için mutsuzdur. Kayıp eşya bürosunun eskileri, ona kendi hikayelerini anlatırlar. İhtişamlı günlerini özleyen bir tiyatro kostümü, bulunduğu evin acı tatlı tüm anılarına ortak olmuş telefon, hayatı yollarda geçmiş eski bir valiz üzerine yazı yazılmasını istemeyen kağıt, ıslanmaktan nezle olmuş bir şemsiye artık sardunyanın yeni arkadaşlarıdır ve onu, yabancısı olduğu bu kayıp eşya dünyasına alıştırmaya çalışırlar. Sardunya için bu alışma süreci hiç kolay değildir. Gece olup herkes uykuya daldığında yalnız başına ağlamaya başlar ve hiç uyuyamaz. Sabah olup güneş doğduğunda ise kayıp eşya bürosunun sakinlerini bir sürpriz beklemektedir.

Bir Obje Tiyatrosu Çalışması Olarak Kayıp Eşya Bürosu

Çocuğun objeyle ilişkisi doğumun hemen ertesinde, dokunma duyusunun gelişimiyle başlar. Çocuklar için iletişimsel becerilerin ve düş gücünün gelişmesinde objeler son derece önemlidir. Çoğu zaman çocuğun ilk ya da en değişmez oyuncakları gündelik nesnelerdir. Gündelik nesnelerin sahnede kendi özgün biçimlerini koruyarak canlandırıldığı ‘obje tiyatrosu’ bu gün çağdaş çocuk tiyatrosunda önemli bir tür olarak kabul edilmektedir. Tiyatro BeReZe’nin ikinci obje tiyatrosu çalışması olan Kayıp Eşya Bürosu’nda; sardunyanın yaşadıkları çocuklar için oldukça tanıdık bir eylem olan ‘gerçek bir nesneyi oynatma’ yoluyla anlatılmaktadır. Bir başka deyişle Kayıp Eşya Bürosu’nun başrol oyuncuları nesnelerdir.
Çocuk edebiyatının tanınmış yazarlarından Sevim Ak’ın aynı adlı hikayesinden uyarlanan oyunda; çocukların okula başlarken yaşadığı ürkekliğin arkadaşlıklar kurarak dönüşüme uğraması, sardunyanın yeni yaşamına alışma çabasıyla benzerlik taşımaktadır.
DAHA AZ GÖSTER