Annem Kocamustafapaşa’da oyunumda canlandırmak istediğim böyle bir sokakta doğmuş. Çocukluğunda yaşadığı büyük Aksaray yangınını bana anlatırdı, belleğimde aynen duruyor. İlk kıvılcım bu olsa gerek. Oyunu yazarken annemin çocukluğunun ardın
DEVAMIa düştüm. Kendi çocukluğum da Çanakkale’de, Gelibolu’da, Biga’da benzeri sokaklarda geçti.
Üniversiteye girdiğim ilk yıl kaldığım Kadırga öğrenci yurdu böyle bir sokaktaydı (ve aynı semt). Bugün yaşadığım Kuzguncuk’taki köhne evim o günlerden kalma böyle bir sokakta. Bir sokakta ‘tiyatro kişisi’ yapma düşüncem buradan geliyor.
Dilimizde “yangın” “sevda” çağrışımlıdır. Hangi dilde değil ki? Oyunda yangın bir aşkın simgesi. Tek yanlı bir aşkın Saraydan çırağ edilen, yani eline biraz dünyalık tutuşturulup saray yaşamından çıkarılan Mahitab Hanım Aksaray’ın yoksulca bir sokağına yerleşir. Elbette bu sokağın insanlarıyla, özellikle kadınlarıyla tam bir uyumsuzluk içinde. Mahallenin aşırı sevecen, işgüzar Firuz amcası bu hanımı yakışıklı Ermeni genci Artin bu aşkın karşı tarafından kaynaklandığına ve gerçekleştiğine inanır. Mahitab’ın sınırılı serveti tükenmeye yüz tutuncaya değin. Mahitab bu sevginin tek yanlı olduğunu öğrenince sonuç: “Aşkımız Aksaray’ın En Büyük Yangını”.
DAHA AZ GÖSTER