Hüseyin Şahbudak’ın son dönem işleri izleyicisiyle buluşuyor.

Şahbudak’ın öğrenciliğinden başlayarak 90’lı yılların sonlarına değin taşıdığı lekeci ele alış ve biçimlendirme tavrının, son dönem resimlerinde (ilk izlerine 2007 yılının sonlarından itibaren rastlamaya başladığımız) daha kavramsal ve kurgusal bir yöne doğru evrildi
DEVAMIğini görebiliriz. Bu kurgu anlayışının en temel taşıyıcı görsel elemanları, bir tür yazıt yada tarihi bir belgeyi çağrıştıran geometrik formlardır.

Tarihin ve yaşamın derinliklerinden çıkıp günümüze ulaşmış eski belgeler gibi bize gösterilen, bir tür arşiv belgeleri, dokümanları ve kağıt sayfaları anımsatan formların Şahbudak’ın son dönem işlerinin ana kurgu motifi olduğunu söyleyebiliriz. Bu tarihsel kağıt sayfaları, eski ikonalar biçiminde yansıtılan formlarda yer alan, yazılı metinler, mühürler, numaralar ve bazen de barkod işaretleri, bize bir yaşanmışlığı ve tarihselliği gösterir.

Sanatçı bu yaşanmışlığı, çoğunlukla bir at figürü yada Kangal köpeği motifini kullanarak, kimi zaman da bir insan figürünü resmine konu edinerek bize sunar.

Bu formlar bir mektup gibi, zaman zaman bir rölyef yada tarihi bir belge gibi yansıtılmıştır.

Bu metinlerde bazen Köroğlu anlatılır, bazen bir kişi, bir varlık, bazen de bir at yada Kangal köpeği…

Şahbudak’ın son dönem işlerine yön veren diğer unsurların da; Halk hikayeleri ve söylenceleri, halk şiiri, çeşitli yerel motifler ve Anadolu kültürü olduğunu söyleyebiliriz.
DAHA AZ GÖSTER