Bauhaus Ekolü ışığında Devlet Tatbiki Güzel Sanatlar Yüksekokulu ve Marmara Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi birlikteliğiyle dünden bugüne tatbikili olmak!
Bilir misiniz?.. Bir zamanlar Tatbiki Güzel Sanatlar diye bir okul vardı Beşiktaş Akaretlerin başında! Beşiktaş'ın merkezine yakın, Dolmabahçe Sarayı'nın ahırdan bozma
DEVAMIbinasını tatbikililere sanat öğrensinler diye vermişlerdi. Orada sanata gönül vermiş yetenekli gençler, nice sınavlardan geçerek adım adım sanatçılığın zorlu yollarını hep birlikte göğüslemeye azmetmişlerdi. Onlar sanatı başka bir ekolden öğrenmeyi başında kabul etmişti. Adı Bauhaus ekolü..
"Bauhaus mimaride olduğu kadar endüstriyel tasarım ve şehir planlama gibi konularda yenilikler getirmiş yeni bir mimari akım yaratarak sanatın tüm dallarını etkilemiştir. Bauhaus'un kuruluşundaki ilk hedef, kombine bir Mimarlık Okulu, Sanat Okulu ve Güzel Sanatlar Akademisi yaratmaktı"
İşte böyle bir okuldu, bizim okulumuz. Orada yalnızca sanat değil, sanatçılık değil, aynı zamanda endüstriyel anlamda teknik bilgiler zanaatçılık, hatta işçiliğin inceliklerini ustalıkla öğrenmek yatıyordu. Biz tasarımcıydık ve mühendis sayılıyorduk, sanat öğreniyor ve sanatçı oluyorduk.
Aynı zamanda işçiliğini kavradığımız çoğu faaliyetin zanaatçısıydık. Yalnızca sanat galerileri değildi mekanımız.. Nalburlar, camcılar, boyacılar, kırtasiyeler.. hatta tuhafiyeciler en sevdiğimiz mekanlardandı.
Biz bir şey tasarlarken yalnızca sanatsal açıdan düşünü kurarak yapmazdık. Dükkanları gezip, türlü alet edavatın normal işlevinden daha farklı ne gibi işlere yarayabileceğini düşünür ve ona göre hem ucuz, hem kaliteli, işçiliği çok kuvvetli işlevsel ürünler tasarladık. Çivilerin, matkapların çeşitlerini bilirdik. Bu tür dükkanlarda saatlerimiz giderdi. Bazen herhangi bir nalbur, bize bir ürünün ne işe yaradığını anlatırdı. Bazen de biz ona, aynı ürünün başka hangi amaçlarla kullanabileceğini söylerdik.
Sokaklarda yere düşmüş sonbahar yaprakları, kurutup, evimizin rutubetli duvarını süsleyecek sanatsal bir dokümandı. Evimizde ninelerimizden kalma illaki bir şey bulunur ve onu modernize ederek kullanırdık. Herhangi bir canlının fosilinden neler üretebileceğimizi, onun gibi bir makine tasarlayacağımızı bile düşlerdik. Memurluğa ilk başladığım yıllarda, mezun olduğum bu okul sayesinde devlet nezdinde mühendis kapsamında olduğumu herkesten daha fazla kıdem alırken ve bu durum maaşıma yansırken öğrenmiştim. Bu nasıl hoş bir gururdur bilir misiniz?
Ancak bu gururumuz kanadı kırık bir duygu olarak kaldı. Nedeni 12 Eylül sonrasında yatıyor. Özerk olan, içinde ortak müzik yayınlanan atölyeleri olan okulumuzun önce dekanı, sonra havası değişti. YÖK'e bağlandık. Önce adımızı değiştirdiler. Bu ne kötü bir duygudur. Sonra binamızı, (o odun sobaları ile ısınan) barakalarını atölye olarak kullandığımız güzelim okulumuzu elimizden aldılar. Bauhaus ekolü diye bir şey kalmadı zaten.
Şimdi Mimar Sinan Üniversitesi'nin konservatuarına ait olan binanın her taşı bizim emeğe saygı duyan gençliğimizin ruhunu taşıyor. Tek tesellimiz ise orada yine sanat öğrenimi verilmesidir.
Evet gençliğimiz, yitip giden gençliğimiz.. hayatımızı karartan, umudumuzu körelten, kuru bir kabuk gibi kenara atılan tatbiki ruhu ile dopdolu gençliğimiz.
Bitirdiler, yok ettiler ama anılarımızda hep yaşayacak!
Ve bu ekolün belki de tek temsilcisi olarak gururla taşıyacağız biz ölene kadar! Çünkü biz çok sevdik onu! Öyle çok güzeldi ki, çok çok güzel! Artık hayatımızda yeni umutlar ve güzellikler diliyerek bu tatbiki sergisini, sadece ve sadece bizim gençliğimize adıyoruz. Ne mutlu tatbiki ekolünde bir azınlık olmak! Biz onu çok sevdik. Şimdi de siz sevin istedik. İşte bu amaçla bu sergiyi açtık. Gençliğimizde duyuramadığımız sesimizi, şimdi çığlık çığlığa duyun diye.
Her şey sevgiyle yürüsün.
Berrin Aksu
Bir Tatbikili..
DAHA AZ GÖSTER
